.jpg)
Είμαι στο λεωφορείο. Έχω τρυπώσει σε μια τσέπη το εισιτήριο και ακούω μουσική. Δε με μέλλει τίποτε, είμαι από θάλασσα. Τριγύρω άλλοι μπαίνουν, άλλοι βγαίνουν, χωρίς να καταλάβω πώς. Ξάφνου το λυχνάρι δε μου δίνει άλλο όνειρο και κοιτώ. Ένας κύριος με τα δυο χέρια στις χειρολαβές στη μέση του λεωφορείου στέκει όρθιος. Στην αρχή συμμερίζομαι την επιθυμία του, ότι θέλει να βρει μια θέση. Λάθος. Ο κύριος του ιδρωμένου στις μασχάλες πουκάμισου είναι κοντά μας, για να ελέγξει τα εισιτήρια. Είναι κι αυτός ένας ελεγκτής του κράτους… Dommage. Δίνω το εισιτήριο, τέλος-πάντων, όλα καλά. Σε λίγο, βλέπω μια μαζική στροφή προς τα πίσω και επιστρέφω στα τεκταινόμενα. Επιβάτες μιλούν μαζί. Μια κοπέλα δεν έχει εισιτήριο. Και αυτήν που χάρηκα, μια γυναίκα χτυπά επιπλέον εισιτήριο ύστερα από ώρα, ενώ ο έλεγχος έχει ολοκληρωθεί, και της το δίνει για να μην την πάνε στο αστυνομικό τμήμα. «Η κοπέλα είναι λάθος και τώρα θα της γίνει μάθημα, και δε θα το ξανακάνει. Αν την πάτε στο τμήμα, δε θα της γίνει μάθημα», είπε χαρακτηριστικά. Και αφού ο ελεγκτής της έλεγε διάφορα, ότι κάνει κακό, και ενώ πετάχτηκε μια ξινή σιτεμένη, για να ρωτήσει, αν αυτή με το εισιτήριο είναι κορόιδο που το χτύπησε, τους ανταπάντησε: «ε, ας πάει στο τμήμα με εισιτήριο»… Και τελικά, την άκουσα να λέει, ότι και αυτή κρατική υπάλληλος ήταν, γι’ αυτό και δεν κολλούσε στο ένα ευρώ. Πολύ τη χάρηκα, λοιπόν, αυτήν την κυρία της συμμαχίας και της ελπίδας. Διότι οι συνεπιβάτες, μας δίνουν ή μας αφαιρούν ενέργεια. Ένα σιωπηλό κλάμα μιας άγνωστης δίπλα μου, που καλούσε κάποιον στο κινητό χωρίς να τον βρίσκει, δε μπορεί να μου είναι ευχάριστο θέαμα. Και πρέπει, με τον τρόπο μας, να δίνουμε θάρρος, με ένα χαμόγελο, σε ανάλογες περιπτώσεις. Δε χρειάζονται λόγια. Αντίθετα, ο μονίμως μεθυσμένος με μια μπλούζα που κουβαλά βαρβατίλες και ουίσκι, ενώ είμαι με το καραμελέ – τύπου παγωτού macadamia- αντηλιακό των Fresh Line, φυσικά και με εκνευρίζει, καθώς αναπνέω αυστηρά κοιτώντας το παράθυρο.
Κι έρχεται το βράδυ τελικά και σκάει η πρόταση, να πάμε κατά τις 21.30, σε ένα νεοκλασικό στη Μιλτιάδου 18-και Νικίου, πιο πάνω από την Αιόλου-, για να δούμε μια περφόρμανς με ελεύθερη είσοδο, από την ομάδα Oper(o). Θα ερμήνευαν αποσπάσματα από δυο όπερες, την «Κάρμεν» του Μπιζέ και την «Τραβιάτα» του Βέρντι. Απλά υπέροχο. Μαγικό, πρωτότυπο. Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι; Από χτες, και Όπερα στο μπαλκόνι...
Posts
No comments:
Post a Comment