Ψηφιακές εκτυπώσεις, Art Athina, Χρυσή Τσιώτα

Η Χρυσή Τσιώτα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και συνεργάζεται με τη γκαλερί Tint. Αν και έχει σπουδάσει Καλές Τέχνες (στη Γαλλία) και Γραφικές Τέχνες (στην Ελλάδα), το στοιχείο της θεατρικότητας, που αναδύεται μέσα από τη δυναμική της εικόνας, με παρέπεμψε σε μια πρώτη γνωριμία με το έργο της. Ευτυχής συγκυρία: στα εγκαίνια της Πέμπτης 21.05.09, η ίδια ήταν εκεί, στο περίπτερο της γκαλερί Tint, στην 15η Art Athina, που πραγματοποιήθηκε στο Κλειστό Φαλήρου. Η Χρυσή με είδε, ενώ προσπαθούσα, για αρκετή ώρα, να φωτογραφίσω ένα έργο της, με την ψηφιακή μου, αλλά ο φωτισμός δεν βοηθούσε στην επίτευξη του στόχου.

Τελικά, καθώς το συγκεκριμένο έργο συγκαταλέγεται μεταξύ των 57 άλλων, στο cd διανομής από το γραφείο τύπου της Art Athina, όλα δείχνουν λαμπερά όπως τους αξίζει, λαμπερά ακριβώς όπως loreal… Έχει και μακρύ μαλλί η Χρυσή, μια χαρά χορηγός θα ήταν η loreal στην περίπτωσή της. Ευκαιρίας δοθείσης, μετά την αυλαία της φουάρ, αναρωτιέμαι: υπάρχουν τόσες χορηγίες –προσφερόμενες από την Cosmote και όχι μόνο- για ακριβοπληρωμένους αθλητές. Γιατί να μην υπάρχουν αντίστοιχες χορηγίες για καλλιτέχνες, που μοχθούν δημιουργώντας και με πάθος, χωρίς να γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι θα πουληθούν τα έργα τους και αν, εν τέλει, θα αμειφθούν γι’ αυτά; Υπάρχουν, επίσης, τα βραβεία Unesco-Loreal για νέες επιστήμονες. Γιατί να μην υπάρχουν αντίστοιχα βραβεία για καλλιτέχνες;

Ορθώς, η δημιουργία αφορά σε μια ιδιωτική κατάσταση και είναι προσωπική υπόθεση, όμως, η επιβράβευση της δημιουργίας μπορεί και πρέπει να δρομολογείται από τους ιθύνοντες. Ώστε, και οι καλλιτέχνες να εκλαμβάνουν τις πράξεις των φορέων- δημόσιων ή ιδιωτικών- ως έμπρακτες κινήσεις ενδιαφέροντος για τα γράμματα, τις τέχνες και τον πολιτισμό. Έργα και χορηγίες για όλους.

Στο έργο της Χρυσής Τσιώτα, αντικείμενο της οποίας είναι οι ψηφιακές εκτυπώσεις, παρατηρούμε ότι η εικόνα είναι δυνατόν να ερμηνευτεί με χιούμορ, ή/και με ένα τραγικό χιούμορ. Αντιπαραβάλλοντας το ενιαίο και κοσμικό προσωπείο της γυναίκας, ιδωμένο στο επαναλαμβανόμενο στοιχείο του κότσου, απέναντι στη δοτική, γυναικεία φύση και στους ρόλους της καθημερινότητας, στους οποίους κάθε γυναίκα καλείται να ανταποκριθεί, επενδύοντας στον εαυτό της, η Χρυσή Τσιώτα διαμορφώνει μια διττή συνθήκη, στα πλαίσια της οποίας, ρητορικά και μόνο, τίθεται το εξής ερώτημα: Όπερα ή Χωλ; Θέαμα ή βάρος;

Σαφώς, στο παραπάνω ερώτημα, η μία εντοπιότητα (δημόσιος χώρος-σκηνή θεάτρου) αποτελεί το αντιστάθμισμα της άλλης (ιδιωτικός χώρος-οικία). Ώστε και οι δύο πραγματικότητες ισχύουν, εμφανιζόμενες ως οι δύο όψεις της ίδιας, αλληγορικής κατάστασης. Πώς, όμως, διαπιστώνουμε ότι η προκειμένη κατάσταση συνάδει με μια αλληγορία;

Η αλληγορία εντοπίζεται στην ύπαρξη του αντικειμένου, το οποίο έχει επιβαρύνει το υποκείμενο. Ώστε, τελικά το υποκείμενο κρίνεται – και συγκρίνεται- μέσα από τη σχέση του με τα αντικείμενα. Κατά συνέπεια, δεν είναι αυθύπαρκτο. Και μέσα σε αυτήν την αλήθεια έγκειται η αλληγορία, ότι, εν γνώσει μας δηλαδή, το είναι αποβαίνει ημιτελές, εάν δεν υπάρχει το φαίνεσθαι: η πηγή του φαίνεσθαι, το αντικείμενο, ορίζει το υποκείμενο σε τέτοιο βαθμό που η καθολική σχέση του εγώ με τον εαυτό του μεταλλάσσεται σε ορθόδοξη: εγώ, εαυτός και εικόνα. Ή αλλιώς: Amen, Nemo, Omen.

Το εγώ ανακουφίζεται που υπάρχει ο εαυτός (Amen), αλλά τα τοιχώματα του εαυτού είναι κούφια, και ο εαυτός είναι ο κανείς (Nemo). Και η εικόνα; Αυτή κι αν είναι οιωνός (Omen).

Συνεπώς, η γυναίκα, -μητέρα, νοικοκυρά, εργαζόμενη-, προκειμένου να υπερβεί τη δύναμη-και το βάρος- του αντικειμένου, το ενσωματώνει. Μέρος του εαυτού της, ο κότσος δεν απειλεί πια. Σε μια ύστερη ανάλυση, ο κότσος, ως σεξουαλικό αντικείμενο, μας παραπέμπει στο φαλλό του άντρα, ο οποίος είναι απών από το χώρο μεν, ενδέχεται ωστόσο να αποτελεί το θέμα της συζήτησης μεταξύ των γυναικών.

Εξαιρετική συνθήκη: μία – η εκ των δεξιών- κρατάει τσίλιες (σεμνότυφη), μία είναι πιο απόμακρη (αρνείται τη σεξουαλική πράξη και την απαγορεύει στον εαυτό της, όπως εκείνη, η Gwyneth Paltrow, στις Μεγάλες Προσδοκίες), δύο συζητούν τα μυστικά τους (συμμετοχικά ενεργές και χωρίς ταμπού) και μία προσπαθεί να ακούσει και να πάρει μέρος στη συζήτηση (θα ήθελε και αυτή να συμμετάσχει). Σε τελική ανάλυση, ο κότσος υπάρχει σε όλες. Και τις επηρεάζει, σαν το θέαμα που επιμένει να αναμένεται.

Οι άλλοι ρόλοι, που προκύπτουν μέσα από το συμπληρωματικό καταστατικό της εικόνας, δείχνουν οικείοι και προσπελάσιμοι. Μία μητέρα μπορεί να συναισθανθεί τα προβλήματα και τις αγωνίες μιας άλλης, ή μία νοικοκυρά είναι σε θέση να γνωρίζει πόσο αγχωτική δείχνει η σκόνη στα ράφια. Αν λέγεσαι, βέβαια, Φράνσις Μπέικον, τότε η σκόνη και, άρα η απώλεια του χτες μες στο σήμερα, αποκτά έναν λειτουργικό ρόλο. Εκείνος τη μάζευε από το εργαστήριό του για να την χρησιμοποιήσει, αργότερα, σε έργα του. Ο μόνος τρόπος, οπότε, να υπερβείς το εμπόδιο του αντικειμένου δεν είναι να γίνεις άλογο αλλά καλλιτέχνης…

Ίσως να είναι ενδιαφέρουσα, καλπάζουσα εξέλιξη, τώρα που πλησιάζει το κάλεσμα στις κάλπεις, ότι τελευταία δεν διαβάζουμε για παράλογα, αλλά για παράδοξα πράγματα. Όλα έχουν ένα τίμημα γνώμης-σκέψης αντί λόγου-παραληρήματος.

Χρυσή Τσιώτα
ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ
2008 Η Ηδονή της Νοικοκυράς, galeriexprssns, Αμβούργο, Γερμανια.
2003 Fictio, Γκαλερί Ζεύξις, Θεσσαλονίκη.
1997 Αντικείμενα, Κρατικό Mουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.

Chryse Tsiota
2 Paikoy & Sigrou str., Thessaloniki, Greece 54625
(+30)2310541465
chrysetsiota@fictio.gr
http://www.fictio.gr/
http://www.fictio.gr/images/bio/bio_gr.pdf

TinT Gallery
Χρυσοστόμου Σμύρνης 13,
546 22, ΘεσσαλονίκηΤηλ: 2310 235 689,
Τηλ/Fax: 2310 220 191

E-mail: info@tintgallery.gr , tint@otenet.gr
http://www.tintgallery.gr

*Αναμένεται ατομική έκθεση της Χρυσής Τσιώτα κατά τα μέσα Σεπτέμβρη, στην TinT Gallery. Να της ευχηθούμε καλή επιτυχία.