Το ψυγείο και ένα ποίημα από το ψυγείο (του 2008)

* κι όμως αυτό, κάποτε, ήταν ψυγείο (φωτογραφία από το Ουζμπεκιστάν, 2007)

ΜΟΝΟ ΕΓΩ

Μεσάνυχτα
Στη μέση της φράσης
Δεν βρίσκω το φως
Μόνο εγώ πλέον μπορώ
Να με στηρίξω
Στο πεζούλι του παραθύρου
Μισά τσόφλια
Έχουν αγνοήσει τις μέρες
Ξέμειναν και δεν το ξέρει κανείς
Μόνο εγώ που ανοίγω τα τζάμια
Να δω φρέσκο αέρα
Η άνοιξη στην πατρίδα
Μπήκε στο σπίτι
Μισογεμάτη με κρινάκια ανθισμένα
Από τα χέρια της μαμάς
Όταν εγώ έλειπα
Προσπαθώ να θυμηθώ
Τα λόγια μου
Στην ξένη γλώσσα
Κρατώντας ένα μαχαίρι
Με χαραγμένες λέξεις στη λαβή του
Φόβος και σοβάδες τριγύρω
Ανοίγω το δέμα
Με τα δώρα και δακρύζω
Που δεν είναι τα πρόσωπα δίπλα μου
Να ακούσω το γέλιο τους
Να μιλήσω τη γλώσσα μου
Τις λέξεις μας
Τις γέμισε η ξενιτιά αλμύρα
Μόνο εγώ ακούγομαι στην κάμαρα