Σε μια παλιότερη συνέντευξη*, ο Nicky Silver έχει δηλώσει ότι, μέσα από τα έργα του, στοχεύει να μιλήσει για την πορεία της θλίψης, που συνιστά το βασικό χαρακτηριστικό της ζωής των σύγχρονων ανθρώπων. Στα έργα του 49χρονου συγγραφέα από τη Νέα Φιλαδέλφεια, κάθε ήρωας δεν είναι παρά ξεκομμένος από τον άλλο, εγκλωβισμένος σε ένα παζλ παραδοξοτήτων αλλά και νάρκισσος που δεν επιτρέπει στον εαυτό του να παραδεχτεί οποιαδήποτε σχέση εξάρτησης, επικοινωνίας και συναίνεσης με τον άλλο. Συνεπώς, μιμούμενος το φαιδρό και ειρωνικό πρόσωπο των 24ώρων διακριτικής γοητείας, ο Νίκι Σίλβερ στοχεύει, μέσα από την εξέλιξη του έργου και του διαλόγου ατάκας στην ατάκα, να καταδείξει την αίσθηση της ματαιότητας, δραματοποιώντας αυτά τα διάχυτα αισθήματα μοναξιάς, θυμού και απομόνωσης, εξαιτίας των οποίων γινόμαστε όλο και πιο επιφυλακτικοί, διστακτικοί, και κλειστοί σαν όστρακα, ο ένας απέναντι στον άλλον, στην καθημερινότητά μας.Το έργο Χοντροί άντρες με φούστες (Fat Men in Skirts), σε τρεις πράξεις, αναφέρεται στη γνωστή σχέση ‘‘αγάπης και βλάβης’’: αυτός που αγαπά, βλάπτει εν δυνάμει το αντικείμενο της αγάπης, στο οποίο διοχετεύει την ενέργειά του. Ειδικότερα, στην πρώτη πράξη, βρισκόμαστε σε μια χώρα που θα ονόμαζα ‘‘Αmmosand’’. Και τούτο, διότι πρόκειται για ένα δισυπόστατο – αν όχι ανυπόστατο- τοπίο της άμμου, το οποίο παραπέμπει στο μοντέλο του ναρκισσιστικού ανθρώπου, το συναίσθημα του οποίου είναι επιφανειακό, αβαθές και φοβικό. Ο νάρκισσος, από το φόβο, δεν κρίνει τον εαυτό του αντάξιο της αγάπης με αποτέλεσμα να τον επιθεωρεί, επινοώντας και κατασκευάζοντας σχέσεις απόστασης, δηλαδή, θαυμασμού, ως αντισταθμιστικά υποκατάστατα της αγάπης που δεν μπορεί να βιώσει. Καθώς δεν αντέχει να κριθεί μέσα στον πλουραλισμό των σχέσεων συναίσθησης και ανταπόδοσης, ο νάρκισσος κλείνεται στο οικείο πουθενά: κατοικεί ένα αντικοινωνικό, και, κατά την κρίση του, ασφαλές τοπίο. Βέβαια, αυτό το τοπίο δεν είναι παρά «ετεροτοπία», αν το δούμε μέσα από την κρύπτη του έτερου και παρόντος φόβου.
Πράξη πρώτη: ύστερα από ένα αεροπορικό δυστύχημα, οι μοναδικοί επιζώντες, Φίλις και Μπίσοπ –μητέρα και γιος- τρέφονται από τα πτώματα των άλλων. Ο Μπίσοπ που, αρχικά, είχε ως είδωλο την Κάθριν Χέμπορν, τώρα ζώντας στο πουθενά, μαζί με τα πτώματα, εγκαταλείπει την εμμονή του στα προσωπεία. Επιστρέφει στην πρωτόγονη παρόρμηση και, υπό την πρωτοκαθεδρία του ενστίκτου, βιάζει τη μητέρα του. Εν τω μεταξύ ο πατέρας του και σύζυγος της Φίλις, ο διάσημος σκηνοθέτης Χάουαρντ, έχει για ερωμένη την πρώην πορνοστάρ, Παμ.
Στη δεύτερη πράξη, και οι τέσσερις ζουν στον ίδιο χώρο, ενώ οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. Η Παμ προσποιείται την υπηρέτρια για να μην την υποψιαστεί η Φίλις και ο Μπίσοπ, αν και στοιβάζει πολλά παπούτσια για να εντυπωσιάσει τη μητέρα του, συμπεριφέρεται περίεργα, με βιαιότητα. Συνάπτει σχέση με την Παμ και προτού η Φίλις αποκαλύψει το νέο στο Χάουαρντ, ο Μπίσοπ σκοτώνει και, στη συνέχεια, τρώει την Παμ. Έπειτα, σκοτώνει και τον Χάουαρντ, ο οποίος γίνεται δείπνο για δύο: του Μπίσοπ και της Φίλις, ώστε να επιστρέφουμε στην αρχική εικόνα εκκίνησης του έργου με τη μητέρα και το γιο πρωταγωνιστές.
Στην Τρίτη πράξη, στήνεται ένα σκηνικό ψυχιατρείου, όπου ο εγκληματίας Μπίσοπ καλείται να αντιμετωπίσει την ευθύνη των πράξεών του, κοιτώντας τον εαυτό του μέσα από το κάτοπτρο του διαπεπραγμένου εγκλήματος. Ώστε, σε αυτό το σημείο της ολοκλήρωσης του έργου, παράλληλα, ολοκληρώνεται και το χρονικό των σχέσεων ενοχής, λύπης και πένθους, που βασανίζουν το νάρκισσο, τον άνθρωπο της Δύσης και του σήμερα.
Και γλωσσοκεντρικά, και διαγλωσσικά, με το Fat Men in Skirts ‘‘σκιρτίζεις’’ από την πηγαία γλώσσα και τους έξυπνους διαλόγους.
Παράδειγμα:
«Φίλις: Δεν με αγαπάς.
Χάουαρντ: Ποιος είπε ότι δε σε αγαπούσα».
Η σκηνοθεσία του Χρήστου Καρχαδάκη είναι πολύ καλή και τα σκηνικά εξυπηρετούν και αποδίδουν, άρτια, την ατμόσφαιρα του έργου. Χαιρόμαστε πολύ να βλέπουμε νέους ηθοποιούς, όπως το Δημήτρη Μακαλιά (Μπίσοπ) και την Αγγελική Μιχαλοπούλου (Παμ) να παίζουν με μεράκι και αγάπη γι’ αυτό που έχουν επιλέξει να κάνουν. Αντίθετα, μας κάνει εντύπωση να βλέπουμε ηθοποιούς εγκλωβισμένους σε ‘‘ξεσπάσματα’’, πόσο μάλλον όταν, μεταξύ σοβαρού και αστείου, διαπιστώνουμε πως υπάρχει και η «υπόκλιση με τη μύτη» (ήταν κάτι σαν να λέμε «αποκάλυψη εξπρές και μεταμεσονύκτια») .
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :
Μετάφραση – Σκηνοθεσία : Χρήστος Καρχαδάκης
Σκηνικά – Κοστούμια : Μυρτώ Αναστασοπούλου
Μουσική Επιμέλεια : Κώστας Χατζηδημητρίου
Φωτισμοί : Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη : Αγάπη Κουστένη
ΠΑΙΖΟΥΝ :
Μαρία Γεωργιάδου, Άγης Εμμανουήλ, Δημήτρης Μακαλιάς, Αγγελική Μιχαλοπούλου
Παραγωγός Γιώργος Λυκιαρδόπουλος Λυκόφως ΑΜΚΕ
Μια παράσταση του CoYoT
ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ
Αμοργού 20, Κυψέλη
Τηλέφωνο : 210- 8673945
ΣΚΗΝΗ – ΜΙΚΡΗ ΧΩΡΑ
Μέχρι την Κυριακή 13.12.2009
http://en.wikipedia.org/wiki/Nicky_Silver
http://home.bway.net/dylanny/
http://www.doollee.com/PlaywrightsS/silver-nicky.html
Posts
No comments:
Post a Comment