Τίτος Πατρίκιος
«Στη Βενετία να πας με ένα καλό παιδί για να έχεις κάποιον να μιλάς»
Λίγο πριν αναχωρήσει, εκ νέου, για τη Βενετία, στις 26 του μήνα, για μια ακόμη βράβευση, συνάντησα τον Τίτο Πατρίκιο, σήμερα, στο γραφείο του, στην πολυκατοικία, όπου μένει, στο Παγκράτι, για να μου παραδώσει δύο ποιήματα για τα επόμενα τεύχη του Καστρολόγου.
Φιλικός αλλά και διστακτικός στις πρώτες λέξεις, μου πρόσφερε γαλλικό καφέ και είχαμε μια σύντομη, ασπόνδυλη αλλά ουσιαστική συζήτηση, κατά τη διάρκεια της οποίας κατέβαζε διάφορα βιβλία, που είχε γράψει ο ίδιος, από τη βιβλιοθήκη για να μου τα δείξει. Τότε ήταν που διαπίστωσε και το ταξίδι χωρίς επιστροφή του βιβλίου του, Περιπέτειες σε τρεις σχεδίες, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Προφανώς κάποιος το δανείστηκε και ξέχασε να το επιστρέψει.
Κι ενώ σκέφτεται τη μυστηριώδη πορεία του βιβλίου, σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να έβγαζα μια φωτογραφία με τα τόσα βιβλία και το χαρτομάνι, για να τη δείξω, στη συνέχεια, στη μαμά μου, λέγοντας: «ορίστε, υπάρχουν και άλλα σπίτια με ανοιχτά χαρτιά, κακό δεν είναι…». Και βγάζοντας το μπεζ πέτσινο, που έχει πάει σε πορείες και έχει χαραχτεί σε διάφορα σημεία, ο Τίτος Πατρίκιος βλέπει το στράπλες και με ρωτά: «δεν κρυώνεις;»… «όχι μου αρέσουν...», και πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη φράση, λέγοντας «τα ελαφριά ρούχα από μέσα», με προλαβαίνει: «οι αντιθέσεις»… Πράγματι, οι αντιθέσεις υπάρχουν και δεν τις αρνούμαι. Και το ότι μεγάλωσα σε έναν οικισμό 3.000 κατοίκων, ενώ από το 1998 ζω στην Αθήνα, αν αυτό δεν είναι αντίθεση, τότε τι είναι;
Βέβαια, όταν οι αντιθέσεις ζουν στον Ενεστώτα, σε ένα νιτσεϊκό «εσαεί ανολοκλήρωτο Παρατατικό», τείνουν να μεταμφιέζονται σε αντιφάσεις, άρα σε ασύμπτωτες στιγμές που συμπίπτουν στη βάση του συσχετισμού. Ειδικότερα, όπως το αναλογίζομαι, η έννοια της αντίφασης συνίσταται στο βίωμα της συνέχειας, οι συνισταμένες του οποίου είναι ασυνεχείς στιγμές: το τότε και το τώρα, ενώ εφάπτεται το ένα στο άλλο. Οπότε, βασιζόμενη στο Μπατάιγ*, και στη διατυπωμένη θέση του για τον ερωτισμό, ως την «επιδοκιμασία της ζωής» και την «επιστροφή στη συνέχεια», ενώ «όλοι μας είμαστε ασυνεχή όντα», καταλήγω να πιστεύω ότι η αντίφαση, ιδωμένη ως το βίωμα της συνέχειας από ασυνέχειες, είναι και ερωτισμός: μάλλον, είναι ο ερωτισμός. Και σε αυτό το πλαίσιο, είναι αντιληπτό γιατί μας ελκύουν περισσότερο οι πόλεις από τα χωριά: επειδή απευθύνουν αυτό το ανοιχτό κάλεσμα σε πολυσχιδείς δραστηριότητες, και άρα, στη μεγέθυνση των αντιφάσεων. Είμαστε όλο και πιο ασυνεχή όντα, ζώντας στις πόλεις, και αποζητώντας τη συνέχεια, την επιστροφή στη γένεση, παρόλο που η πόλη, ως σύστημα, είναι από μόνη της ένα περιβάλλον αναγέννησης.
Οξύμωρο: μωρό που βιάστηκε να μεγαλώσει, τσιρίζοντας ότι το λένε «πόλη»
Και πάλι χαθήκαμε στην Καραϊβική, ενώ δεν υπάρχουν φανάρια, μόνο άριες
από τη θάλασσα στα τρία μέτρα, την ώρα που ξεμπλέκω τα μαλλιά μου
και μαζί τις απορίες σου αν για σένα ακόμη κάτι σημαίνω εδώ που φτάσαμε
Υπάρχει, όμως, και ένα πρωτόκολλο. Παρόλο που θα ήθελα να βγάλω το μαγνητοφωνάκι από την τσάντα και να αρχίσω τις ερωτήσεις, καταγράφοντας τη φωνή του Τίτου Πατρίκιου – ώστε να έχω ένα ακόμη ποιητικό ντοκουμέντο να αντιγράψω στο σκληρό του υπολογιστή, αλλά να μη μπορώ να το διαγράψω, στη συνέχεια, από το μαγνητοφωνάκι-, παρόλη την επιθυμία μου, δεν το κάνω. Φυσικά, ο άνθρωπος δε γλιτώνει απ’ τις ερωτήσεις, καθώς μου έρχονται αυθόρμητα, δηλαδή, εντελώς επικίνδυνα…
Και από όσα είπαμε, όπως τα θυμάμαι, μου έκανε εντύπωση η αναφορά στην ιταλική Framura, την οποία, στην αρχή, δεν ήξερα και έφερα στο νου την «πρεμούρα» για να μην τη ξεχάσω (ναι, περί ορέξεως…). Στη συνέχεια της συζήτησης, όμως, ο Τίτος Πατρίκιος μου είπε ότι η Framura βρίσκεται στις cinqueterre, οπότε διαπίστωσα ότι όχι μόνο την ήξερα αλλά είχα πάει κιόλας, παλιότερα, το 2002, με τρένο από τη Γένοβα. Εκεί, λοιπόν, στη Framura πηγαίνεις για μια εβδομάδα, σε ξεχνούν όλοι – βασικά εσύ τους ξεχνάς- και αν σου έρθει η έμπνευση, σου ήρθε. Μπορείς και να μη γράψεις, φεύγοντας άπραγος, λέγοντας «συγνώμη, θα αρρωστήσω μιαν άλλη φορά».
Ωραία η Ιταλία, η Βενετία ειδικά, σχετικά με την οποία ο Τίτος με συμβουλεύει: «Στη Βενετία να πας με ένα καλό παιδί για να έχεις κάποιον να μιλάς»… κι ενώ, εξακολουθούμε να μιλάμε για την Ιταλία, εισπράττω, ως παράπονο, την κουβέντα του ποιητή: «Παρόλο που λέμε ότι μοιάζουμε με τους Ιταλούς, στο θέμα της ποίησης δεν μοιάζουμε. Όλοι οι δήμοι στην Ιταλία κάνουν εκδηλώσεις για την ποίηση. Εμείς εδώ τίποτε. Αν είναι κανένα μπουζούκι όμως τρέχουμε…».
*πολύ καλό βιβλίο:
Georges Bataille Η λογοτεχνία και το κακό, εκδόσεις Πλέθρον, Αθήνα 2003
και
http://www.brainyquote.com/quotes/quotes/g/georgesbat149598.html
http://www.kedros.gr/product_info.php?manufacturers_id=94&products_id=3199
http://www.sarantakos.com/kibwtos/s-patrikios.html
Φιλικός αλλά και διστακτικός στις πρώτες λέξεις, μου πρόσφερε γαλλικό καφέ και είχαμε μια σύντομη, ασπόνδυλη αλλά ουσιαστική συζήτηση, κατά τη διάρκεια της οποίας κατέβαζε διάφορα βιβλία, που είχε γράψει ο ίδιος, από τη βιβλιοθήκη για να μου τα δείξει. Τότε ήταν που διαπίστωσε και το ταξίδι χωρίς επιστροφή του βιβλίου του, Περιπέτειες σε τρεις σχεδίες, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Προφανώς κάποιος το δανείστηκε και ξέχασε να το επιστρέψει.
Κι ενώ σκέφτεται τη μυστηριώδη πορεία του βιβλίου, σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να έβγαζα μια φωτογραφία με τα τόσα βιβλία και το χαρτομάνι, για να τη δείξω, στη συνέχεια, στη μαμά μου, λέγοντας: «ορίστε, υπάρχουν και άλλα σπίτια με ανοιχτά χαρτιά, κακό δεν είναι…». Και βγάζοντας το μπεζ πέτσινο, που έχει πάει σε πορείες και έχει χαραχτεί σε διάφορα σημεία, ο Τίτος Πατρίκιος βλέπει το στράπλες και με ρωτά: «δεν κρυώνεις;»… «όχι μου αρέσουν...», και πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη φράση, λέγοντας «τα ελαφριά ρούχα από μέσα», με προλαβαίνει: «οι αντιθέσεις»… Πράγματι, οι αντιθέσεις υπάρχουν και δεν τις αρνούμαι. Και το ότι μεγάλωσα σε έναν οικισμό 3.000 κατοίκων, ενώ από το 1998 ζω στην Αθήνα, αν αυτό δεν είναι αντίθεση, τότε τι είναι;
Βέβαια, όταν οι αντιθέσεις ζουν στον Ενεστώτα, σε ένα νιτσεϊκό «εσαεί ανολοκλήρωτο Παρατατικό», τείνουν να μεταμφιέζονται σε αντιφάσεις, άρα σε ασύμπτωτες στιγμές που συμπίπτουν στη βάση του συσχετισμού. Ειδικότερα, όπως το αναλογίζομαι, η έννοια της αντίφασης συνίσταται στο βίωμα της συνέχειας, οι συνισταμένες του οποίου είναι ασυνεχείς στιγμές: το τότε και το τώρα, ενώ εφάπτεται το ένα στο άλλο. Οπότε, βασιζόμενη στο Μπατάιγ*, και στη διατυπωμένη θέση του για τον ερωτισμό, ως την «επιδοκιμασία της ζωής» και την «επιστροφή στη συνέχεια», ενώ «όλοι μας είμαστε ασυνεχή όντα», καταλήγω να πιστεύω ότι η αντίφαση, ιδωμένη ως το βίωμα της συνέχειας από ασυνέχειες, είναι και ερωτισμός: μάλλον, είναι ο ερωτισμός. Και σε αυτό το πλαίσιο, είναι αντιληπτό γιατί μας ελκύουν περισσότερο οι πόλεις από τα χωριά: επειδή απευθύνουν αυτό το ανοιχτό κάλεσμα σε πολυσχιδείς δραστηριότητες, και άρα, στη μεγέθυνση των αντιφάσεων. Είμαστε όλο και πιο ασυνεχή όντα, ζώντας στις πόλεις, και αποζητώντας τη συνέχεια, την επιστροφή στη γένεση, παρόλο που η πόλη, ως σύστημα, είναι από μόνη της ένα περιβάλλον αναγέννησης.
Οξύμωρο: μωρό που βιάστηκε να μεγαλώσει, τσιρίζοντας ότι το λένε «πόλη»
Και πάλι χαθήκαμε στην Καραϊβική, ενώ δεν υπάρχουν φανάρια, μόνο άριες
από τη θάλασσα στα τρία μέτρα, την ώρα που ξεμπλέκω τα μαλλιά μου
και μαζί τις απορίες σου αν για σένα ακόμη κάτι σημαίνω εδώ που φτάσαμε
Υπάρχει, όμως, και ένα πρωτόκολλο. Παρόλο που θα ήθελα να βγάλω το μαγνητοφωνάκι από την τσάντα και να αρχίσω τις ερωτήσεις, καταγράφοντας τη φωνή του Τίτου Πατρίκιου – ώστε να έχω ένα ακόμη ποιητικό ντοκουμέντο να αντιγράψω στο σκληρό του υπολογιστή, αλλά να μη μπορώ να το διαγράψω, στη συνέχεια, από το μαγνητοφωνάκι-, παρόλη την επιθυμία μου, δεν το κάνω. Φυσικά, ο άνθρωπος δε γλιτώνει απ’ τις ερωτήσεις, καθώς μου έρχονται αυθόρμητα, δηλαδή, εντελώς επικίνδυνα…
Και από όσα είπαμε, όπως τα θυμάμαι, μου έκανε εντύπωση η αναφορά στην ιταλική Framura, την οποία, στην αρχή, δεν ήξερα και έφερα στο νου την «πρεμούρα» για να μην τη ξεχάσω (ναι, περί ορέξεως…). Στη συνέχεια της συζήτησης, όμως, ο Τίτος Πατρίκιος μου είπε ότι η Framura βρίσκεται στις cinqueterre, οπότε διαπίστωσα ότι όχι μόνο την ήξερα αλλά είχα πάει κιόλας, παλιότερα, το 2002, με τρένο από τη Γένοβα. Εκεί, λοιπόν, στη Framura πηγαίνεις για μια εβδομάδα, σε ξεχνούν όλοι – βασικά εσύ τους ξεχνάς- και αν σου έρθει η έμπνευση, σου ήρθε. Μπορείς και να μη γράψεις, φεύγοντας άπραγος, λέγοντας «συγνώμη, θα αρρωστήσω μιαν άλλη φορά».
Ωραία η Ιταλία, η Βενετία ειδικά, σχετικά με την οποία ο Τίτος με συμβουλεύει: «Στη Βενετία να πας με ένα καλό παιδί για να έχεις κάποιον να μιλάς»… κι ενώ, εξακολουθούμε να μιλάμε για την Ιταλία, εισπράττω, ως παράπονο, την κουβέντα του ποιητή: «Παρόλο που λέμε ότι μοιάζουμε με τους Ιταλούς, στο θέμα της ποίησης δεν μοιάζουμε. Όλοι οι δήμοι στην Ιταλία κάνουν εκδηλώσεις για την ποίηση. Εμείς εδώ τίποτε. Αν είναι κανένα μπουζούκι όμως τρέχουμε…».
*πολύ καλό βιβλίο:
Georges Bataille Η λογοτεχνία και το κακό, εκδόσεις Πλέθρον, Αθήνα 2003
και
http://www.brainyquote.com/quotes/quotes/g/georgesbat149598.html
http://www.kedros.gr/product_info.php?manufacturers_id=94&products_id=3199
http://www.sarantakos.com/kibwtos/s-patrikios.html
Posts
No comments:
Post a Comment