Η μπουκάλα και το πατάρι. Και καλό μας μήνα!

Χτες, τελευταίο Σάββατο του Οκτωβρίου και Ημέρα της αποταμίευσης, ήταν «δρομολογημένο» να δω πως υπάρχει ελπίδα και εκπορεύεται από το εφοριακό σύστημα της χώρας, το οποίο ενίοτε κατακρίνουμε και ενίοτε απορρίπτουμε, με αναφορές στη γραφειοκρατία και στις παραπλήσιες σχέσεις ωφελιμιστικής αντίληψης και δράσης, επί του πρακτέου, μέσα στους κόλπους του συστήματος. Όμως, αυτό το σύστημα στελεχώνεται. Και τα στελέχη του είναι άνθρωποι, που χρειάζονται πολλά περισσότερα από ένα μισθό. Το χτεσινό περιστατικό, στον «Κοραή», Ιπποκράτους και Ναυαρίνου, στο εύκρατο κλίμα του οποίου συμμετείχα, είναι σίγουρα μια ένδειξη ότι οι υπάλληλοι, στις υπηρεσίες, δεν το βάζουν κάτω. Έχουν αυτό το σπυρί του ρομαντικού, κυνηγώντας, με ένα δρομολόγιο, την έμπνευσή τους. Και κερνούν, ως αθεράπευτοι ρομαντικοί, βαθύ κόκκινο κρασί: το κόκκινο της παρέας…

Με ένα κρασί Τεντούρα, τη σεσημασμένη «μοσχοβολήθρα» που παράγεται από το απόσταγμα κανέλας και γαρύφαλλου για να χτυπά κατακούτελα, στο «γεια-χαραντάν», η Αλεξάνδρα Αντωνάτου ταξίδεψε από την Πάτρα και ήρθε, χτες, να συναντήσει την «Ομάδα Κοραή»: με ένα σημειωματάριο και ένα χαμόγελο. Τόσο απλά. Επειδή το μύθο, που ακούει στο όνομα του Νάνου Βαλαωρίτη, μπορεί κάποιος και να τον γνωρίζει. Αρνητικός δεν είναι, στην προκειμένη περίπτωση, λίγος πρωτογονισμός, όπου η τελετή έχει την αξία της και όλοι είναι έγκλειστοί της: χαρούμενοι σε έναν αυτόνομο κόσμο, δραπέτες των εξωτερικών κινδύνων και των ύπουλων απειλών. Με ένα μουντό καιρό, έξω στη χτεσινή Ιπποκράτους, και μια ζεστή κρασοκατάνυξη μέσα, στο πατάρι του «Κοραή», ήμαστε όλοι συμμέτοχοι σε μια τελετή φευγαλέων κουβέντων, με ανέκδοτα, σχόλια, και φυσικά, γέλια.

Στην τελετή, όλα είναι φανερά. Και στον «Κοραή» φανερή ήταν η συγκίνηση της κυρίας Αλεξάνδρας, λιγομίλητης και γλυκιάς. Αν και στο τέλος, μόνο, μίλησα περισσότερο μαζί της, μου δόθηκε η ευκαιρία να της πω για την ομιλία μου, στο Πέμπτο Διεθνές Συνέδριο Γραμματισμού, στην Πάτρα, υπεύθυνη για το οποίο είναι η κυρία Παπούλια-Τζελέπη. «Α, πολύ καλός άνθρωπος, η κυρία Τζελέπη», μου λέει η κυρία Αλεξάνδρα. «Μέναμε στην ίδια πολυκατοικία».

Δεν είναι υπέροχη η ελληνική κουλτούρα; Μέσα από γειτονίες και αναμνηστικές αναφορές στους καλούς γείτονες, εκεί που δεν το περιμένεις, ξεφυτρώνει ένας υπέροχος, αστικός κόσμος. Τι συμπτώσεις και τι καταστάσεις…Και να διευκρινίσω, ότι δεν γνωρίζω, προσωπικά, την κυρία Τζελέπη, καθώς, μόνο με e-mail έχω επικοινωνήσει μαζί της. Παρεμπιπτόντως, για την ομιλία μου, έχω και μία σίγουρη ακροάτρια, -την κυρία Αλεξάνδρα, είναι εμφανές, νομίζω- που θα έρθει να με ακούσει. Όχι, σαν και τότε, το Δεκέμβριο στο «Ηλέκτρα», μιλούσα εννιά η ώρα Σαββατιάτικα, το πρωί, και όλοι οι φίλοι μου ήταν στα κρεβάτια τους. Τώρα, στο ακροατήριο θα παρίσταται η πρώην γειτόνισσα της Ομότιμης καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Πατρών, της κυρίας Παπούλια-Τζελέπη. Μάλιστα!

Κυριακή, σήμερα, και άλλος ένας μύθος – του περίφημου «Σαββατοκύριακου»- τελειώνει. Όταν μιλάω με φίλους για να συναντηθούμε – όλοι είμαστε πολυάσχολοι, άλλος με εργασίες και «papers», άλλος με σύζυγο και «pampers»- τελικά, δεν κανονίζουμε να συναντηθούμε, αλλά, πριν το κλείσουμε, λέμε «άντε, θα τα πούμε Σαββατοκύριακο». Ποιο Σαββατοκύριακο; Έχει γίνει το «περίφημο» σαββατοκύριακο σαν το «φέξε μου να σε βαστώ»… βέβαια, υπάρχει και το άλλο: «φέξε του να σεβαστεί», δηλαδή, περί ανέμων, υδάτων και ορίων (διότι, και τα ύδατα έχουν όρια: από τα ρηχά, πηγαίνεις στα βαθιά, και ο θεός βοηθός!).

Θυμάμαι, τη βαθιά προτροπή του Ζαν Λυκ Γκοντάρ: «αν δεν έχετε αρκετά χρήματα για lsd, αγοράστε μια έγχρωμη τηλεόραση». Αν έλεγε, σήμερα, το ίδιο, θα ήταν «οθόνη lcd». Κοινώς, το σύστημα γίνεται, από ευέλικτο, «ευέλεκτο». Πάντως, ο λόγος που παρέπεμψα, αρχικά, σε αυτή τη φράση, είναι για να συμπληρώσω, με τη σειρά μου: «αν δεν σας αρέσει, κυριακάτικα, το ηλεκτρονικό νέφος, αν δεν σας είναι αρεστός αυτός ο θόρυβος από το σκουπάκι, τότε αποκτήστε ένα καναρίνι και αμολήστε το, αφήστε το ελεύθερο, στο σπίτι. Σύντομα θα σας αποζημιώσει». Όχι, όλη την ώρα, τίναγμα το χαλάκι της κουζίνας και δε συμμαζεύεται. Υπάρχει ο μικρός Μομπίλ: κελαηδάει και συμφέρει. Κι από πού τον πήρα: από τη Βαρβάκειο αγορά, στην οδό Αρμοδίου. Τώρα που γράφω, έχει έρθει, δεξιά, στον ώμο μου.

Και το άλλο; Το αποστομωτικό του μήνα; And the Orgion goes to…Γιώργος Διαλεγμένος!
Το αποστομωτικό του μήνα είναι από τη συνέντευξη του Γιώργου Διαλεγμένου στην Έφη Μαρίνου, στο ‘‘Επτά’’ της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, 1.11.09.

Είπε, ο άνθρωπος, όταν η Έφη Μαρίνου τον ρώτησε για τα βραβεία, και ειδικότερα, για το βραβείο Κουν, το οποίο ο Γιώργος Διαλεγμένος δεν παρέλαβε:

«Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να κάνεις επτά εκατομμύρια έξοδα για τελετές στο Μέγαρο και να μη δίνεις δύο εκατομμύρια στον καλλιτέχνη, τον Βογιατζή, για παράδειγμα, που τότε χρωστούσε δύο ενοίκια. Πρόκειται για βραβεία ξεφτίλας που θρέφουν μόνο ματαιοδοξίες».

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=96903
«Καλέ μου άνθρωπε!», που θα έλεγε και ο Θανάσης Βέγγος. Μου θυμίζει τα 1800 € που μου χρωστούσε το ΙΚΥ, και, σε εκείνο το διάστημα, Χριστούγεννα κοντά, έβλεπα λαμπιόνια στα δέντρα της Βασ. Σοφίας…Έτσι είναι το σύστημα του κράτους: «φέξε του να σεβαστεί».
Ευτυχώς που υπάρχει ακόμη, η ελληνική, ρομαντική τρέλα για να ταξιδεύουμε αυθημερόν με μια μπουκάλα κόκκινο κρασί και με προορισμό ένα πατάρι.
Δεν είμαστε αστροναύτες για να πάμε στο φεγγάρι
Μπορούμε να είμαστε φίλοι, διεκδικώντας ένα πατάρι