Λίγο πριν έρθει άλλο ένα σαββατοκύριακο...

Το Καρβέλι

Τα κλειδιά εξέπνευσαν μόλις
Με το τελευταίο μικρό τικ στην πόρτα
Ξεπορτίζει η ποιητική άδεια και σήμερα
Αλλά υπάρχει μια βασική διαφορά
Στο γραφείο των τριών αφίξεων
Ακόμη το τσιγάρο δεν ανάβει το ίχνος
Φρέσκο ψωμί πλησιάζει σαν ένας λίβας
Από τους φούρνους της άμοιρης τύχης
Στη μύτη που ισοσκελίζει τα πάντα
Για να ορθοποδεί με τον τρόπο της
Ζεστός ο άνεμος δεν παραγνωρίζει
Τα δωμάτια αλλά θα το υποπτεύεσαι
Δεν είναι παρά η ίδια ψεύτικη μοίρα
Αυτή που βαλσαμώνει δικαιωματικά
Τα αστέγαστα όνειρα της εφηβείας
Του ζωηρού ερπετού μετά το ξενύχτι
Το ρούχο σκαλώνει αφήνοντας μαλλί
Να τρέξει από το ρεύμα της σκάλας έξω
Δίνοντας από τις εμπειρίες σου στον δίπλα
Μιλάς χωρίς σποτ και κινδυνολογίες
Κι όμως απόψε δεν ξεσκαλίζονται τα πριν
Ένα κηροπήγιο πλέον δεν κυκλοφορεί εδώ
Παιδιά τα πέταξαν στη θάλασσα με φύκια
Κι ο φακός που ανάψαμε αργότερα μαζί τους
Στο τίποτα σπιθαμή ελπίδας δεν απέφερε
Οπότε κέρδος είχε το τίποτα που άρχισε
Το παραλήρημα φουσκώνοντας τη θάλασσα
Τα φορτωμένα στο μαντρί φυγείν αδύνατον
Φωνή τρομακτική ερχόταν καταπάνω μας
Καρβέλι που δε φάγαμε με ζύμη από γαρδένια
Κοιτάζαμε μαζί με τα ακαταλόγιστα στους κήπους
Κάποιοι πρέπει να χτενίζονται μπροστά σε
Αυτόν τον κρύο ιδρώτα που σκοτώνει έργα
Ο ήλιος του μεσημεριού επάνω στην τσάντα
Ξεσκαλίζει εκείνο το δώρο χωρίς λόγο
Ας μην υπάρχει περίπτωση να του το προσφέρω
Όσο οι αναμνήσεις με αφορούν αλλά ομοίως
Με πουλούν σε ένα κυνήγι σικέ ανάρμοστο
Αγοραπωλησίας και σιωπηλής θυσίας
Αναρωτιέμαι γιατί να μην είμαι ηλιαχτίδα
Να ξεγλιστρήσω απ’ το δίχτυ ωριμότητας
Σε έναν άλλο τόπο άλλης δύναμης και νιότης