Τηλεόραση περιορισμένης ευθύνης vs conceptual art

find a concept, then walk

Τελικά πρέπει να το πάρουμε απόφαση, ότι τα προγράμματα της φετινής ελληνικής τηλεόρασης είναι περιορισμένης ευθύνης. Αν δεν πρόκειται, επί παραδείγματι, για την Εποχή των Εικόνων, ή τις Κεραίες της Εποχής μας, οι περισσότερες από τις εκπομπές είναι για δακρύβρεχτες καταστάσεις. Σκέφτεσαι να πατήσεις τυχαία το κουμπί, αφού ή σε επανάληψη θα τύχεις ή σε σόου για τα αμπελοχώραφα. Περί αυτών ο λόγος, βλέπουμε με πόση συνέπεια, το πρόγραμμα του Άλφα βρίσκεται κοντά στις ανάγκες του αγρότη. Ενώ έληξε το πρώτο προϊόν της αγροτιάς, το σόου του μόνου αγρότη που ψάχνει, τώρα είναι σε εξέλιξη και δεύτερο προϊόν θαλπωρής προς τον αγρότη, συνοδευόμενου από –τι άλλο;-μητρικό ένστικτο.

Επιστρέφοντας από τη Βαρκελώνη και κάνοντας cocooning, η απερίσκεπτη, πήρα μια ιδέα για το τι συζητούν στο πρόγραμμα «μια νύφη για το γιο μου». Δεν ξέρω, αν όλα τα επεισόδια είναι σαν αυτό που έτυχε να δω, ή αν το εν λόγω επεισόδιο ήταν best of. Πάντως, στην εκπομπή που είδα εγώ, εθεάθη νεαρή ξανθιά, υποψήφια νύφη, να μιλά –σε ελληνικά- και από κάτω εμφανίζονταν ταυτόχρονα υπότιτλοι στα ελληνικά. Ούτε στο Παραπέντε, τέτοια σκέψη, με τα «νι» και «λι» της Αμαλίας. Η συγκεκριμένη κοπέλα του σόου, βέβαια, ως τίμια και εργατική, προσπαθεί να μαζέψει ελιές, για να αποδείξει το ήθος της στην κοκκινομπλουζίτσα πεθερά, ώστε στο τέλος, από την υπερένταση, τη βλέπουμε να δηλώνει: «μου έβγαλε το λάδι αυτό το παιδί». Τι διαπιστώνεται, λοιπόν, παρακολουθώντας ανελλιπώς την εκπαιδευτική τηλεόραση; Το αυταπόδεικτο, ότι υπάρχει δηλαδή μια αντιστοιχία λόγου και πράξης. Καθώς η κοπέλα καταπιάστηκε στο μάζεμα των ελιών, εξοικειώθηκε άμεσα με το αντικείμενο του ρόλου της, σε σημείο που μπόλιασε την ελιά στο πετσί της. Αφού της έχει βγάλει το λάδι (αυτό το παιδί), τα εμφυτεύματα περιττεύουν…

Τέλος-πάντων, για να επιστρέψουμε στα δρώμενα της Βαρκελώνης, εκεί υπάρχουν ενδιαφέρουσες εκθέσεις, όπως είναι του Rodney Graham στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης –Macba- με τίτλο A travès del bosque, και η οποία πρόκειται να διαρκέσει έως τις 15 Μαΐου 2010. Επίσης, στο Μουσείο Πικάσο της Βαρκελώνης, στην ατζέντα της επικαιρότητας βρίσκεται και άλλη μία παράλληλη έκθεση του Rodney Graham με τον τίτλο Possible Abstractions. Το ενδιαφέρον σε αυτά τα έργα της conceptual art, έγκειται στον τρόπο με τον οποίο ο Γκράχαμ επενδύει στο υλικό της έμπνευσής του, αντλημένο από τους χώρους της διαφήμισης, της μουσικής και της τέχνης γενικότερα, για να το ενσωματώσει σε ένα ενιαίο σύνολο, στο πλαίσιο του οποίου η δύναμη της υποβλητικότητας του έργου αφορά στην πράξη της αφαίρεσης: όσο το μοτίβο συγκεκριμενοποιείται από τα συστατικά του, τόσο απελευθερώνεται από τις επιπρόσθετες συμβάσεις. Ώστε, τα όρια του έργου δεν προσδιορίζονται από ένα μόνο συνδυασμό αλλά αγγίζουν την απεραντοσύνη όλων των πιθανών και δυνατών συνδυασμών, διά των οποίων επιτυγχάνεται η συνέπεια στο στόχο και βέβαια πιστώνεται η προσήλωση στη δύναμη της εικόνας.

http://www.macba.cat/controller.php?p_action=show_page&pagina_id=28&inst_id=27530&lang=ESP&PHPSESSID=oaao59o6i8nv06q731d6grdpb3

credits:

Possible Abstactions_1 / Possible Abstactions_2
Rodney Graham
Possible Abstractions
© Museu Picasso, Barcelona 2010. Foto: La Fotogràfica
© Rodney Graham

Portada revista
Rodney Graham
Possible Abstractions
© Rodney Graham

Vancouver Sun 88mb grande
The Vancouver Sun: Fri., Nov. 9, 1962, 2007
Courtesy of the artist and Lisson Gallery, London
Photo by: Dave Morgan. Courtesy of the artist and Lisson Gallery
© Rodney Graham, 2010