Άλλο και τούτο πάλι! Κι άλλο τσουβάλι στο κεφάλι!

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει με την ανάσα ενός παιδιού
σημάδι τούτου του καιρού που μας φοβίζει και μας καίει
http://www.12830.gr/Forum/Print.html?topic=2136.0

Και το σκορ είναι: 83-24. Τι αφορά, όμως, αυτή η συντριπτική διαφορά; Μην είναι αγώνας μπάσκετ αιωνίων, Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού; Παιδικοί φίλοι που με ανέχονται, θα δηλώσουν: είμαι κλασική Παναθηναϊκός, εξ ου και η κακεντρέχεια της γκρίζας διαφήμισης υπέρ του πράσινου θεού σε βάρος των ήσυχων Ολυμπιακών. Όμως, no..No…no, εδώ ο αριθμός δεν είναι από καλαθοσφαίριση, για να ομιλούμε και την ελληνική. Λοιπόν; Πού τρέχει ο λογισμός μας; Τα φτερωτά μας όνειρα; Αυτό το σκορ δεν προέρχεται από αθλητική ομάδα. Αυτό είναι ακριβοπληρωμένο από όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Διότι, προέρχεται από ομάδα αλλά κοινοβουλευτική, δηλαδή, ανωτέρα.

Πώς λέμε «ανωτέρα βία» στα γήπεδα; Πλέον υπάρχει και η ανωτέρα βία στα έδρανα. Στην περίπτωση της πρώτης, έχουμε φωτιές, σπασίματα –κοινώς, θόρυβο, παιδί μου, που δε μπορεί και δε θέλει να περιμένει- μέχρι που οι ζημιές διορθώνονται με δημόσιο χρήμα, εξαιτίας της σπατάλης του οποίου μάλιστα εξεγείρονται οι εκάστοτε υπεύθυνοι υπουργοί. Στην άλλη, τώρα, περίπτωση, της ανωτέρας βίας στα έδρανα, έχουμε πύρινα λόγια, γυρισμένες πλάτες και αποχές- κοινώς σιωπή, παιδί μου, που μπορεί και θέλει να ζήσει έτσι: αποστεωμένα, σε νάρθηκα και λήθαργο, επέλεξε εσύ τη λέξη που σου κάνει κλικ καλύτερα. Ερώτηση διά του οξύμωρου και τραγελαφικού: ποια ανωτέρα βία είναι η πιο ηθική; Η πρώτη τουλάχιστον, που έχει και νεύρο, δείχνει αυτό ακριβώς που είναι. Είναι βία. Η άλλη της σιωπής, τι δείχνει; Συστήθηκε μια πολιτική ομάδα, επί παραδείγματι, για να προστατέψει το ελάφι και εν τέλει, αποδείχτηκε τραγέλαφος. Κι ούτε ελάφι, ούτε και πιλάφι. Όλα για την πάρτη τους. Αυτή η βία των εδράνων, λοιπόν, όχι μόνο εξαγριώνει αλλά και, όταν μαθαίνουμε για τα καμώματά της, μας αποσπά από σοβαρά αναγνώσματα, όπως για παράδειγμα του Χέγκελ… Σε καλό μας! Με τίποτε δε μπορεί να γλιτώσει κανείς…

Έτσι λοιπόν. Φυσικά, «γιατί να το κρύψουμε άλλωστε», αυτό το 83-24 έχει τις βαθιές του ρίζες στη «Νέα Δημοκρατία», την τότε, η οποία ως συγκαιρινή εξακολουθεί να μας διατυμπανίζει και σήμερα, με ετεροχρονισμένες διαγραφές, ότι στο μέλλον όλοι θα γλυκαθούν από τη σοκολάτα. Όχι μόνο ο Παυλίδης. Αυτός πάει, τον πήρε το Αιγαίο. Με τους τωρινούς τώρα τι θα γίνει; 83 κινητά μαθαίνουμε πως είχε στην κατοχή του ο κύριος Ευρυπίδης Στυλιανίδης και δεύτερος, με 24 κινητά, έρχεται ο κύριος Γιώργος Σουφλιάς. Τώρα που μαθεύτηκε και αυτή η πληροφορία, βοήθειά μας. Για το Θεσσαλό κύριο Σουφλιά από τη Λάρισα, βέβαια δε λυπάμαι για τη δεύτερη θέση του στη σκληρή αυτή αναμέτρηση. Λυπάμαι που και εμείς από το Βόλο μαζί με τους Λαρισαίους –προς στιγμή όλη η Ελλάδα ένα, άμα πρόκειται για χρήμα-, πληρώναμε. Και σιγά μην είχαν what’s up αυτοί. Μάλλον, στο τέλος, για να μείνει και κάτι από αυτά τα καλλιστεία, θα αρχίσουμε να απονέμουμε και βραβεία: καλύτερου κουστουμαρισμένου στον Αβραμόπουλο, καλύτερου κινητά-νθρωπου στον Στυλιανίδη, καλύτερου βλάχου με εξειδίκευση στην τεχνολογία… Τέλος-πάντων, και έρχεται Πρωτομαγιά.

Πες το Χέγκελ:
«Η πίστη στον κόσμο, όπως την παρατηρούμε νοητικά με πεζό μάτι, γίνεται μια πίστη στη φαντασία, για την οποία υπάρχει μόνο ο κόσμος, που δημιούργησε η ποιητική συνείδηση».

(481 σελ.)
Και να φανταστείς, ήταν Γερμανός. Πού να ήταν και Έλληνας, τι θα έγραφε.

Γκέοργκ Χέγκελ Αισθητική, εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, μτφρ. Σταμάτης Γιακουμής, Αθήνα 2010