Παρατηρείς μια κοινωνία από δρόμους της πόλης της

Ο δρόμος

Όλα αρχίζουν σε ένα γραφείο
Κρατητήριο υπενθύμισης
Όλα είναι ζωντανό παράθυρο
Ανοίγουν γλώσσα στη ζωή
Με δυο και μόνο λέξεις
Το παλεύω

Της πάλης το ανασκούμπωμα επηρεάζει
Τα δόκανα της ελεημοσύνης σε αριθμούς
Πιέζεται η υδρόγειος απ’ αυτά που λιώνουν
Κι επιβαρύνονται με ενοχή εκκωφαντική
Παλιές ευγενικές προθέσεις εγκλεισμού
Οι οίκοι οικότροφους μετρούν στο μείον
Η πάλη ολοένα και χωρεί μες στο εναντίον
Ευτυχώς απόψε η κοινωνία δεν το επιτρέπει

Ο εαυτός που ξεμάκραινε από θαύμα σφάλμα
Προαστιακών γονέων ενώ τον αποξένωναν
Μέχρι και με ιδιωτικό δημοτικό τακτικά
Καλωδιώνοντας το μέλλον του για εκείνον
Έπαψε απλά να είναι πανομοιότυπος εκείνος
Τώρα κι αυτός θα βγει στο ξέφωτο να ξεχρεώσει
Βλέποντας στο σύνολο οι αθώοι ένοχοι πώς φέγγουν

Πώς το κακό διανθίζεται ολοένα απ’ τη σπορά
Των τότε πράξεων που αμελήσαμε να πράξουμε
Πώς ψαλιδίζονται οι άνθρωποι κοινωνικά από μικροί
Για να είναι της λαμπρής αποκοτιάς οικότροφοι μαζί

Ας μείνουμε σε προσωπικές ταξινομήσεις
Προτού μικρύνουμε σε τύπους ασφαλείς
Ας εφαπτόμαστε στη φορά του δρόμου
Άνευ φροντιστηρίου χαρακτήρες
Εμείς οι εξ ορισμού ανασφαλείς