Εδώ Μετροπόλιταν, κέντρο λαμβάνει σήμα; Ακούει;

Είχε ήδη καλοκαιριάσει αλλά το παλτό ήταν αυτό που αναζητούσε εδώ και ώρα, βεβιασμένα, όπως όταν θέλεις τσιγάρο, σου μυρίζει από το διπλανό αλλά εσύ έχεις ξεμείνει. Τελικά το βρήκε. Αρπάχτηκε από τα χνούδια του σαν να ήταν αυτό το καταφύγιο που θα τον έβγαζε από τη θαμπή διάθεσή του. Το πρόσωπό του μεμιάς φωτίστηκε αλλά δυο λεπτά αργότερα μετατράπηκε ξανά σε σκοτεινό θάλαμο σκέψεων. Όλα μέσα του κάπνιζαν. Δεν φαινόταν από πουθενά ελπίδα.

Ποτέ άλλοτε η γλώσσα των συμβόλων δεν ήταν τόσο απόμακρη και αποσυρμένη από την πεζή καθημερινότητα. Ποτέ άλλοτε το μελό δεν ερχόταν τόσο έντονα να γίνει η δεύτερη φύση μας με το ΔΝΤ στις πλάτες και παράλληλα να διαβάζουμε ότι εγκρίνεται πρόγραμμα των 5.500€ για κάθε βουλευτή προκειμένου να γίνει ο γκουρού της πληροφορικής, με νέα μηχανήματα εξοπλισμού στο γραφείο του. Δεν είμαστε καλά, δεν έχουμε μυαλό, είμαστε άρρωστοι με τον Παναθηναϊκό. Νομίζω θα αρχίσω να μαθαίνω απέξω τα ονόματα των παικτών της ομάδας μου, στα οποία δυστυχώς αν με εξετάσουν, θα μείνω μετεξεταστέα.

Θα αρχίσω να τρέχω στα γήπεδα αντί να βλέπω στο Απλό Θέατρο τη Ράνια Οικονομίδου και το Δημήτρη Καταλειφό σε εξαιρετικές παραστάσεις, όπως είναι το Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ του Έντουαρντ Άλμπη. Και έχει γραφτεί τέλεια από το συγγραφέα: «αν ήσουν υπαρκτό πρόσωπο, θα σε χώριζα». Αντίστοιχα, με το ΔΝΤ, για το οποίο ακούμε αλλά βάσει της θέσης και του ρόλου μας στα πράγματα ποτέ δεν βλέπουμε, τι να πούμε; Τώρα που μας κουβαλήθηκε, θα πλένουμε και θα σιδερώνουμε. Γιατί νέα κολεξιόν, και με τις τιμές που υπάρχουν, δε νομίζω να αποκτήσουμε. Θα γίνουμε ξανά οι χίπις στα πάρκα, θα θυμηθούμε ξανά τα τάπερ, όπως κάποτε στην Ελιά της Μυκόνου, που είχαμε πάει να δούμε μια φίλη φίλης και ήμουν με τα κεφτεδάκια μου, στο γκλάμουρ ξενοδοχείο με το τζακούζι.

Καταντήσαμε Μετροπόλιταν: και νοσοκομείο και πείραμα των μέτρων. Και από παντού ακούγονται αυτά τα φιλανθρωπικά συνθήματα του τύπου «να ‘μαστε καλά, αυτό μόνο», και «όπως ζουν οι άλλοι, θα ζήσουμε και εμείς». Δεν ξέρω τίποτα, δε θέλω τίποτα. Αυτό νομίζω νιώθουμε, και επιπλέον δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι είναι για καλό και τι για κακό μας. Καθώς όταν υπάρχουν τέτοια αντιθετικά –και αντιφατικά- μέτρα, προκύπτει η ρήση, ότι όλα είναι σχετικά. Πού ακούστηκε να κόβουν από συντάξεις ιδιωτικού τομέα, όταν για να τις αποκτήσουν, οι άνθρωποι δούλευαν σε βαρέα και ανθυγιεινά; Σε ποια τριτοκοσμική χώρα που δεν λέγεται Ελλάδα συνέβη αυτό;

Κρίμα για το κλάμα στο γυμνάσιο, για εκείνο το 13 στα μαθηματικά. Δεν άξιζε.