Ανταποκρίσεις απ' το θερμοκήπιο της Αγίας Ειρήνης

Εκφραστικά παιχνίδια αποτυχίας και αγωνίας…
Μεταφορικά; Ανοίγοντας φύλλο Κανάκη
Οφθαλμοκινητικά; Στραβούλιακας όπως Στραβελάκης

Δε θα έμπαινα στη διαδικασία να καταγράψω μερικές από τις σκέψεις του χθεσινού εικοσιτετραώρου, αν δε με αφορούσε ή ενοχλούσε, ο τρόπος με τον οποίο κάποιοι δημοσιογράφοι-εκφωνητές ειδήσεων συνηθίζουν να εκφράζουν τα γεγονότα. Εκεί που έχω βολέψει φρέσκα πορτοκάλια, φράουλες, λεμόνια και ρόκα στο ψυγείο, σαν πειστική νοικοκυρά, παίζω το καναρίνι μου, υπολογίζοντας ότι μετά θα δω ξανά μια παλιά ταινία του Πολάνσκι. Το θυμάμαι και θέλω να το κάνω, αλλά με τη συμπεριφορά μου αναστέλλεται η απόφαση που έχω λάβει. Ώσπου, τελικά μαθαίνω από το ίντερνετ για το ανυπολόγιστο, θανατηφόρο νέο, που έχει μόλις σημειωθεί, στην τράπεζα της Marfin, στη Σταδίου 23. Και όλα ανατρέπονται.

Το τραγικό συμβάν με τους 3 νεκρούς έρχεται να ταράξει τα νερά του σπιτιού, με διάφορες πλέον σκέψεις να παραθερίζουν στα εγκεφαλικά κύτταρα. Αυτές τις έκτακτες ώρες μετάδοσης της επικαιρότητας, η ΕΣΗΕΑ έχει ακυρώσει την απεργία των Ελλήνων δημοσιογράφων, δεδομένου και ότι τα διεθνή μέσα ενημέρωσης πήραν την πρωτιά στη μετάδοση ελληνικών ειδήσεων, προορισμένων να κάνουν το γύρο του κόσμου. Όμως, στο δελτίο ειδήσεων του Mega βρίσκεται ο κύριος Στραβελάκης, ο οποίος σαφώς υπηρετεί την ενημέρωση, για να εκφράζεται, υπό κρίσιμες συνθήκες, απερίσκεπτα και επιπόλαια, μην κάνοντας όλους τους απαραίτητους συλλογισμούς και μην κρίνοντας το πλαίσιο της είδησης, στην οποία αναφέρεται. Καθώς στον κύριο Στραβελάκη δε λειτουργεί η εργαζόμενη μνήμη, για να ευνοεί την εσωτερική αναπαράσταση του πλαισίου της εγκληματικότητας, είναι εμφανής η τάση του για εντυπωσιασμό, μέσα από τη χρήση ενδεικτικών φράσεων όπως «συγκλονιστικές φωτογραφίες κινδύνου». Τον παρακολουθήσαμε χτες να επαναλαμβάνει – τουλάχιστον πέντε με έξι φορές- «αυτοί οι ανεγκέφαλοι», σε μια προσπάθεια να μας δείξει πόσο καταφερόταν εναντίον αυτών που έριξαν τις μολότοφ στην τράπεζα της Marfin.

Μια παρατήρηση λοιπόν: όλοι έχουν εγκέφαλο. Κυριολεκτικά τουλάχιστον, και μορφολογικά, ξέρουμε ότι όλοι όσοι ανήκουμε στο υπέροχο ανθρώπινο είδος, έχουμε από έναν εγκέφαλο. Δεν είναι καθορισμένη, σαφώς, η ποιότητα των μνημονικών λειτουργιών, για παράδειγμα, όμως από εγκέφαλο δεν υστερεί κανείς. Σε αυτό συμφωνούμε, όπως και στο ότι ο κ. Στραβελάκης έκρινε μεταφορικά τους δράστες-εκ του αποτελέσματος δολοφόνους- , χαρακτηρίζοντάς τους ως «ανεγκέφαλους».

Ποια είναι, ωστόσο, τα συμφραζόμενα της επιλογής, οι δράστες να χαρακτηριστούν ως ανεγκέφαλοι; Αποσπώντας αυτή τη λέξη από τις υπόλοιπες του πλαισίου της είδησης, και εφαρμόζοντάς την στα άγνωστα, έως τώρα, πρόσωπα των δραστών, μπορούμε να δούμε ότι αυτοί που έριξαν, και πιθανόν να ξαναρίξουν δυστυχώς, τις μολότοφ, δεν έχουν πλέον την επιθυμία για τη χρήση της μεταφοράς. Ο μεταφορικός λόγος, και βέβαια η γλώσσα, ένας κόσμος των συμβόλων, αποτελούν άκομψη πολυτέλεια για αυτούς που συνειδητά έχουν αποφασίσει να ρίχνουν μολότοφ. Και σε μια τέτοια συγκυρία ο χειρισμός του λόγου σε ένα δελτίο ειδήσεων έχει πρωτεύοντα ρόλο. Σε αυτούς που έχουν αποκλειστεί από κάθε επιθυμία για φαντασία, και μεταφορά, για να φτάνουν στο έγκλημα, δεν αναφέρεσαι με μεταφορές. Η απαξίωση για το έγκλημα δε χρειάζεται να διατυπώνεται, αλλά να μεθοδεύεται. Ώστε και να αποτρέπεται.

Αλλά, βέβαια χτες, στο δελτίο των 19.58 του Mega, άκουσα και τον Πρετεντέρη, «τέτοιους» να χαρακτηρίζει τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς της κατάληψης. Και μιλούσε εξ ονόματος των καλεσμένων του, για το τι κατάλαβαν, λες και του συμπλήρωσαν ερωτηματολόγιο φεύγοντας. Διότι, από τις φωνές στην εκπομπή του, συμπεράναμε ότι μόνο σε αρμονική συμφωνία δε μπορούσαν να φτάσουν οι ομιλούντες… Αυτά, για τον απαξιωτικό τρόπο έκφρασης, που διαπιστώνουμε να κυριαρχεί, αρκετές στιγμές, στα δελτία ειδήσεων.

Επίσης, είναι αυτονόητο ότι όλοι καταδικάζουμε, με τα λόγια, τη βία. Δε χωρεί αμφιβολία ότι η βία, που στοιχίζει και το θάνατο ανθρωπίνων ζωών, είναι καταδικαστέα. Όμως, η έκφραση «θετικό είναι ότι όλοι στη Βουλή καταδίκασαν τη βία», διά στόματος Στραβελάκη, είναι ανυπόστατη, εφόσον ήταν δεδομένο ότι οι βουλευτές αυτό θα έκαναν. Όταν δεν υπάρχει εναλλακτική, δεν μπορείς να εκφράζεσαι περί θετικού.

Μήπως, λοιπόν, οι εποχές, όπου στα έκτακτα δελτία και στα δελτία σαββατοκύριακου δε δινόταν έμφαση ανάλογη με των καθημερινών, έχουν τελειώσει; Μήπως για τη μετάδοση των ειδήσεων της έκτακτης επικαιρότητας, που αφορά στη διαχείριση ζητημάτων κρίσης, πρέπει να προτιμούνται ικανοί και πιο νοήμονες από τον κύριο Στραβελάκη, κρίνοντας από τη χθεσινή του ομιλία; Η πολυτέλεια του μεσημεριού αρχίζει να κλωτσάει, για να βγει στο φως μια πιο σφαιρική ενημέρωση. Αναρωτιέμαι: χτες, που ακούγαμε για ενδεχόμενα επεισόδια, και τα υποψιαζόμασταν, η τράπεζα της Marfin ήταν φυσικό να λειτουργεί στη Σταδίου; Όπως είναι φυσικό να παίρνεις εσπρέσο από τα Everest και να σου δίνουν μια απόδειξη μακρινάρι, επειδή πρέπει να διαβάσεις τη διαφήμιση της Marfin, χωρίς να σε απασχολεί αυτό, αντίστοιχα και τον κύριο Βγενόπουλο δεν πρέπει να τον απασχολεί η λειτουργία της τράπεζας, ή ακριβέστερα, δεν έπρεπε να τον απασχολήσει, εχτές ειδικά, μια πιο ευέλικτη λειτουργία της τράπεζας με μειωμένο ωράριο για τους εργαζομένους; Νομίζω ότι το τραγικό μήνυμα, από χτες, είναι: απεργούμε γιατί αλλιώς χανόμαστε.

Και βγήκαν στη Βουλή, ντυμένοι στα σκούρα, για να τηρήσουν ενός λεπτού σιγή. Ενός λεπτού, διότι στην πορεία άλλαξαν τα πράγματα. Το γλυκό αγόρι, Αλέξης ο Τσίπρας, αναφέρθηκε στο Ριχάρδο τον Γ’ του Σαίξπηρ. Πολύ ωραίο, χάρηκα που τον μνημόνευσε, αλλά έχεις που έχεις ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή σου και η συγκινησιακή φόρτιση είναι μεγάλη, γιατί να μην πεις κάτι δικό σου; Ο Παπανδρέου αναφέρθηκε στη θλίψη των οικογενειών «χωρίς λόγο», ο Σαμαράς στην «οδύνη της παράταξής τους», κομματικοποιώντας τον πόνο- σε αυτή τη χώρα όλα μπορούν να γίνουν κομματικά- και επίσης ανέφερε «μαζί θα σφυρηλατήσουμε την ενότητα». Επιστρέφοντας στο ζήτημα του μεταφορικού λόγου, λοιπόν, υποψιαζόμαστε ότι ανάλογη σφυρηλάτηση επιχειρούν και εκείνοι, οι εγκληματίες, μόνο που παίρνουν το σφυρί στο χέρι, καθώς τους λείπουν όλα τα άλλα -τα μεταφορικά πολιτικά μέσα- για να «σφυρηλατήσουν».

Και βέβαια ο Παπανδρέου δεν ήξερε. Αλλά γιατί να κρίνουμε έξυπνο αυτόν που ξέρει και να μην αναγνωρίζουμε ότι είναι έξυπνος αυτός που υποψιάζεται; Γιατί να μετρά το «τι ξέρω» περισσότερο από αυτό που είμαι ικανός να υπολογίζω, να αναπλάθω και να επεξεργάζομαι στη μνήμη, έχοντας το πλαίσιο της εσωτερικής αναπαράστασης για τα πράγματα, στα οποία αναφέρομαι και στα οποία θα κληθώ να πρωταγωνιστήσω;

Στο δε Λάος, τι να πει κανείς, εκεί έχουν βρει φλέβα σκατού. Όπως όταν νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες, αλλά το χαρτί σου επιφυλάσσει και συνέχεια, ομοίως δε σέβονται τη συγκυρία και μιλούν, όπως ο Ροντούλης συγκεκριμένα, για «δυνάμεις πατριωτικής ευθύνης». Βέβαια, διότι αν μιλήσουμε για δυνάμεις προσωπικής ευθύνης, δεν τους συμφέρει. Τότε, αυτοί δεν θα είχαν εκλεγεί από τον ελληνικό λαό. Διότι, στη συνέχεια της παραμονής τους στη Βουλή καπηλεύονται, με το λόγο τους, το γεγονός, ότι είναι «εκλεγμένοι εκπρόσωποι της βούλησης» του λαού, οπότε άξιοι να καταδικάζουν τις δυνάμεις του Χάους. Έλεος! Έλεος, όπως καταλάβαμε, από τον υπαινιγμό του Στραβελάκη και πάλι, ότι πρέπει να αποδεχόμαστε οδηγίες, να μην προτιμάται η Ελλάδα ως τουριστικός προορισμός από τις ΗΠΑ αλλά όχι και από τη Βουλγαρία. Γιατί δεν κατάλαβα; Τι είναι η Βουλγαρία; Ακέφαλη χώρα δίχως διπλωματία;

Πολύ μου άρεσε και χτες η εκπομπή του ''Ράδιο Αρβύλα'' και για το χρόνο που διέθεσαν στον Κρισναμούρτι, θυμίζοντάς μου παλιά αναγνώσματα, από εκείνο το συλλογικό βιβλίο για την Αγάπη, με ρήσεις δικές του, του Φρομ και του Άντλερ. Για την αγάπη που μας λείπει, καθώς στις πόλεις όλοι θεωρήσαμε ότι η καριέρα είναι αναφαίρετο δικαίωμα, με αποτέλεσμα να αφαιρέσουμε την ανάγκη, να δείχνουμε και να μας δείχνουν την αγάπη, από τη ζωή μας.