ΤΟ ΣΤΡΩΜΑ

Το στρώμα

Όλα εδώ μέσα τα κρίνεις ακατάστατα
Κι εγώ σου απαντώ ότι είναι εύκαιρα
Δε θα συμφωνήσουμε ποτέ στους τύπους
Εφόσον τις λέξεις ρίχνουν άτυπα μυαλά
Άλλης κόμμωσης για ίδια ενδεδυμένα όντα
Με τη γύμνια της γλώσσας τώρα εκπλήσσεσαι
Δεν υπάρχει φαντασία παρά μόνο μνήμη εργάτης
Αλλά τότε στη μάχη με τις υποψίες παραμιλητό ήταν
Το μέλι στο κεφάλι υπονοώντας ανάγκη για χωρίστρα
Με μια ορχήστρα στη μέση εμείς τώρα διαφωνούμε
Για το κεφάλαιο ενορχηστρωμένων αντιδράσεων
Επιμελώς νομοταγείς του και στον εικοστό πρώτο
Στον αιώνα των ραμμάτων πού μαζεύουν κλωστές;
Γιατί να στρώσουμε τραπέζι σε κρεμάμενα λόγια
Δε μας αρέσουν οι τοίχοι ούτε τα μπαλκόνια τους
Έραβαν κοστούμια με τις τύχες μας οι αχώριστοι
Ας πιστεύουμε στη δύναμη της αγκινάρας πλέον
Και κρίνεις ακατάστατη τη θρεπτική τύχη λοιπόν
Βρίσκεις όσα θέλεις τολμώντας μια ματιά τριγύρω
Εδώ όλα ξημεροβραδιάζονται με θέα ένα στρώμα
Όλα χύμα ξεζουμίζουν το μάτι να μη ζητά άλλο
Από όσα έχει διαμερίσει το αμέριστο ένστικτο
Δεν είμαστε λοιπόν μέσα σε ένα θερμοκήπιο
Όπως ο ήλιος ανεβαίνει επάνω στο στρώμα
Περνώντας σιωπηλά από τους κροτάφους;
Δεν είναι σύγχρονοι ειδωλολάτρες αυτοί
Οι επεισοδιολάτρες που δεν έχουν το ναό τους;
Και δεν φταίμε όλοι για την ιστορία του λόγου
Την ιστορία που εγγράφουμε ενώ άλλοι δε μπορούν
Μένοντας στη σιωπή ή σιωπώντας με μένος για τα ίδια;
Μην μου απαντάς μονάχα κράτησέ με από την απορία
Γυαλίζοντας το πόμολο δεν ξεκολλάς απ’ το γυαλί ή το μόλο
Ήθελα μόνο να περπατήσουν ασφαλώς οι σκέψεις μου μαζί σου