Ήταν μια τρίτη και ήσουν του δρόμου.

Είναι μεσημέρι και η μικρή μπαταρία του walkman έχει φάει τα ψωμιά της. Ξαφνικά βλέπω πόσο αδύναμα μου συμπαραστέκεται αυτός ο walkman, και κινώ προς το περίπτερο έξω από τα Notos Galleries. Όχι, δεν εισέρχομαι. Δεν εισέρχεται, ούτε στο ελάχιστο, τώρα, σε αυτά που διηγούμαι, αυτό που γλωσσικά σκέφτομαι, αλλά… τι ωραίο θα ήταν το όνομα Mottos Galleries…μ; Τέλος-πάντων, βγάζω το δάχτυλο απ’ τη μαρμελάδα με τις λέξεις, και επιστρέφω, ακριβώς εκεί, στη μαυροφορεμένη χθεσινή εμφάνιση πλησίον Ομονοίας, με τον οδηγό lonely planet απ’ το Metropolis και τη βιταμίνη για το καναρίνι. Κολλάει όμως το δάχτυλο, και πάλι μου δίνει τη νόστιμη ιδέα, την πλατεία Ομονοίας, να τη μετονομάσουμε σε Αμμωνίας, μήπως και φιλοτιμηθούν και ρίξουν και κανένα αποσμητικό πάνω τους μερικοί πραματευτές του καλοκαιριού.

«Μια μπαταρία μικρή» ζητώ απ’ τον περιπτερά και αυτός, σκυμμένος εκεί στην πραμάτεια, με ενημερώνει ότι αυτή, η μικρή, είναι η «τρία άλφα». Μάλιστα, σαν το ρύζι, σημειώνω κι εγώ. «Πού το θυμήθηκες; Θα είσαι καλή νοικοκυρά», προσθέτει και σκάω αυτό το ύποπτο, το χαμόγελο μισής δόσης. «Στο ρύζι» ναι, του απαντώ. «Και στα αυγά», μου αντιλέγει ο γελαστός περιπτεράς, ενώ ρίχνει και ένα βλέφαρο στα ψηλά όπου βρίσκει το φόρεμα, μην παραλείποντας να μου πει, ότι δεν μαγειρεύει. Άμα υπάρχουν τόσα cuisine realities, κουζινέτα του απογεύματος στη γυάλα, γιατί να μπει στη διαδικασία να ανάψει το φούρνο του, ο άνθρωπος, σκέφτομαι φεύγοντας από το περίπτερο. Διότι, με τη συσκευή «κουτί», μέχρι να φτάσει σπίτι του, θα έχει πειστεί πως τον φούσκωσαν τα σιρόπια και η κρέμα γάλακτος των καθωσπρέπει φιλικά άλλων. Αυτή είναι η σημερινή κατανάλωση σχέσεων: καθωσπρέπει φιλικά.

Μας λείπει η προσοχή στο πρόσωπο του άλλου. Ένα μάτι ερεθισμένο, αντί να γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο του εξαώρου ή οχταώρου, γίνεται αντιληπτό σε ένα πεντάλεπτο, από ένα φίλο που σε νοιάζεται. Στη δική μου ερυθρά περίπτωση, αντιαπεργιακό κολλύριο ματιού πάντως, για να μην «απεργεί» από το διάβασμα, μου έριξε ο Νάνος Βαλαωρίτης. Μου έλεγε τα της βράβευσης για το μεγάλο Κρατικό βραβείο Λογοτεχνίας, στην οποία δυστυχώς δεν ήμουν, και από τα λεγόμενα συνειδητοποιώ πόσο σύντομες είναι οι σχέσεις μας. Τσουκ αυτό το βραβείο παίρνετε, και ύστερα τσακ, «τσακώνεστε» από το φακό. Αν τσακώνεστε και μεταξύ σας, ε τότε ο φακός, σας τσακώνει ακόμη περισσότερο, ούτε συζήτηση.

Μαθαίνω κι εγώ διάφορα μέσα από ανοιχτές συζητήσεις. Διότι, άμα συζητούν δυο καρκίνοι, είναι σαν να κολυμπούν ανενόχλητοι, ενώ οι υπόλοιποι δεν πλησιάζουν, περνώντας τα κεφάλια τους για σημαδούρες. Πρέπει να πείσουμε και τα άλλα ζώδια, νομίζω, να στραφούν προς το βάθος. Τα μπάνια, άλλωστε, κάνουν καλό. Το επισημαίνουν και όσοι μελετούν την ευεργετική επίδραση της θάλασσας στο ανθρώπινο σώμα. Έχω και τρανταχτό παράδειγμα, τη γιαγιά που ξεπέρασε τα -όντα-, οπότε πλέον είναι και από άλλον πλανήτη, σοφή εν ζωή, και με το να κολυμπά, εν τέλει γλίτωσε τα κόκαλα. Ναι στη θάλασσα, καταπολεμά την οστεοπόρωση.

Όσο για την ευεργετική επίδραση της πολιτείας στη λογοτεχνία, με τον καίριο στόχο να καταπολεμά την έλλειψη παιδείας, ενθέτω μια δήλωση του Νάνου, στο Βασίλη Καλαμαρά της Ελευθεροτυπίας, η οποία, ως καθρέφτης, τα δείχνει όλα: «Η λογοτεχνία είναι το ελάχιστο, είναι τα ψίχουλα, που έχουν ξοδευτεί όλα αυτά τα χρόνια»… χωρίς λογοτεχνία, πώς να έχουμε γλώσσα, αναρωτιέμαι.

Αναρωτιέμαι και για τ’ άλλο, το singing σκάνδαλο το άλλο, για το οποίο είχε και σχετικό υπότιτλο ο Χαρδαβέλλας στην εκπομπή του χτες, παραμερίζοντας για λίγο τους μικρούς εξωγήινους, για να ασχοληθεί με τους μεγάλους καρχαρίες. Μήπως εκεί στο Οικονομικών που συνέβη της Άνγκελα (Μέρκελ) – «άνγκελα» όπως καγκελάριος- το έβαλαν σκοπό να καταπολεμήσουν κάθε επιχειρηματία, επαγγελματία, αοιδό που κυκλοφορεί σε Άντζελα; Λέω τώρα…

Και επειδή τώρα πλέον ζούμε στιγμές ΔΝΤ, για να μην απορεί κανείς, και ξέρουμε πόσο η καρποφόρα έκφραση μετρά, για να μη βαρυστομαχιάζουμε από κορόμηλα, κλείνω με ένα παράδειγμα λεπτομέρειας περί εμπιστοσύνης: θέλεις να μιλήσεις γι’ αυτό που νιώθεις, την έλλειψη εμπιστοσύνης. Μην πεις «δεν εμπιστεύομαι» αλλά «δεν έχω εμπιστοσύνη». Διότι, στην περίπτωση του «δεν εμπιστεύομαι», δίνεις στον άλλο ρόλο άμεσου αντικειμένου, οπότε θα είναι και άμεση η άμυνα, επίθεση προς εσένα. Αν αντίθετα πεις «δεν έχω εμπιστοσύνη» (σε εσάς ή στο άλφα βήτα), τότε η έμμεση θέση αντικειμένου είναι και βάση για μια πιο ήπια εκφραζόμενη αντίδραση, ώστε το θέμα να αντιμετωπιστεί καλύτερα. Καλύτερα, δηλαδή; Αποτελεσματικά. Αυτό μας αφορά εδώ. Μόλις είδα τις λέξεις, πάλι, και μόλις τελείωσα.

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=163381
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=163269 http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1817702
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=12194&subid=2&pubid=9098863 (για το Σπάω την πένα μου ξεφεύγοντας της επικαιρότητας)