Παιχνίδια και Ταξίδια:Καλό Πάσχα όπως bios & velvet

Όλα συμβαίνουν ξαφνικά. Ύστερα αναρωτιέσαι για διάφορα «προηγούμενα» σημάδια, μήπως σε προετοίμαζαν με στόχο να σε κάνουν ευάλωτο στο παιχνίδι και να δεχτείς να πάρεις θέση. Το προηγούμενο ηγείται του εαυτού, όταν και ο εαυτός προηγείται διά της ατραπού. Ποιος εαυτός; Ο αφηγηματικός. Διότι, αυτός αναλαμβάνει να είναι υπό το καθεστώς της προσωπικής ευθύνης. Επιδιώκει να συνδέει. Συγκεκριμενοποιεί και πλάθει νοήματα εκεί που δεν υπήρχε παρά σκόνη και τύχη. Και μακροβιότερη λέσχη από αυτήν, της σκόνης και της τύχης, δεν υπάρχει. Για οικογένειες, υπάρχουν βέβαια και οι γιορτές. Ενώ εύχεσαι το διαφορετικό, εν όψει της μαζικής εορτής, το παράδοξο είναι ότι, όταν συμβαίνει, νιώθεις ένα είδος ατμοσφαιρικής πίεσης επάνω σου. Σε ζουλά, εσένα τον εύπλαστο και ανοιχτό, στον κόσμο, πολίτη. Μήπως, ήδη, άρχισες να νοσταλγείς τα οικογενειακά σύνορα;

Όμως έχεις δεσμευτεί. Δέχεσαι το συμβόλαιο ζωής, άμεσα, με τον ίδιο τρόπο που αφήνεις στη ζωή σου ένα πρόσωπο, να σε τρομάζει και να σε συναρπάζει ταυτόχρονα. Δεν υπάρχει άλλη δίοδος στο παιχνίδι από το να συντονίσεις τα πόδια σου σε ένα ρυθμό. Η πολυτέλεια του πολιτισμού, να μιλάς γι’ αυτό, όταν αυτό δεν είναι εδώ, γιοκ. Βρίσκεσαι πλέον υπ’ ατμό. Σύντομα θα βρίσκεσαι μέσα στο «αυτό» και στον ατμό του. Βρίσκεις λέξεις και χτίζεις. Σκαλίζοντας κείμενα, το «σταυρόλεξο» της προσωπικής ιστορίας σου, για το νέο προορισμό, είναι έτοιμο, ώστε προετοιμάζεσαι στη βάση του. Κάθε φορά, βέβαια, είναι και μια νέα φορά. Μια άλλη εμπειρία να μαδάς τα πέταλα, οι παλάμες να γίνονται πλώρη, και το άρωμα να αναδεικνύεται ως πλοηγός του πραγματικού.

Παλιά έπαιζες με Lego και Playmobil. Τώρα παίζεις με χέρια και πόδια, αφήνοντας το φως της οθόνης, για να βρεθείς στο φυσικό φως του τριαντάφυλλου, της πράσινης πέτρας και του στίχου που αποπνέει η ίδια η μορφολογία του εδάφους, την ώρα που είσαι εκεί και από μνήμης έρχονται μερικά από τα Ρουμπαγιάτ –τετράστιχα (ρουμπάι)- του Ομάρ Καγιάμ να πληθύνουν την αίσθηση για τα πράγματα. Άλλοτε έρχονται μαζί με την κίνηση του αέρα, ψηλά από τον Ανού –Ουρανό, διάφοροι στίχοι του Σααντί, του Ρουμί και του Χάφιζ… όπως και να ‘χει, το ταξίδι είναι ίαση. Και όαση είναι αλλά κυρίως ίαση. Ξεπερνάς τον εαυτό σου και εγκλιματίζεσαι από μέθη γι’ αυτό που δεν ξέρεις αλλά οπωσδήποτε είναι εκεί και σε περιμένει. Όσο μακρύτερα, τόσο πιο επίμονα: η ιστορία, από συλλογική των άλλων, αναμένεται να γίνει προσωπική και διάττων… αστέρας για τις νύχτες με τα ματοτσίνορα, για τα βράδια της επιστροφής, στον εαυτό και στα σύνορα.

www.bios.gr