Coffee Stories 2:Ο Κούκου με την Cookie πήγαν περίπατο

ΔΕ ΔΙΣΤΑΖΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ να ψηλαφούν το ξύλο για να αισθανθούν τι τους αφηγείται. Απλόχερη επί τάπητος, η ιστορία ζωής του ξύλινου τραπεζιού τάζει χαρά στην περιέργεια των χεριών, μουρμουρίζοντας μέσα από τις χαρακιές. Είναι γνωστό το μουρμουρητό, και στην καρδιά του τραπεζιού ακόμη, ότι παντού και πάντα χαροπαλεύουν και άλλοι. Όλοι είναι παιδιά ανεμοδαρμένου Νότου, ποτισμένης ζέστης στο δέρμα και με τα ίδια τρύπια τζιν. Διάσπαρτοι νοικάρηδες του χρόνου επιχειρούν, από το τυχαίο, να γαντζωθούν για να σπάσουν τη βαρυχειμωνιά του «εγώ». Πρέπει να αναμετρηθούν με την ενεργητικότητα που απώλεσαν, παιδιόθεν, λόγω αδιάφορων εκπαιδευτικών μέτρων. Το πνεύμα που δεν παιδεύτηκε, έμεινε σχολικό και ολόιδιο, τηρώντας κοινές στάσεις. Πνεύμα χωρίς «ότητες» – δυνατότητες, ή ιδιότητες, οντότητα ή ταυτότητα- είναι ένα πνεύμα με μη μέλλον. «Μη σε μέλλει» θα πουν για να συνεχίσεις μαζί τους να πιθηκίζεις, αλλά ο χρόνος θα γελάσει άγρια. Μένει ποτέ χωρίς τρίχες ο πίθηκος; Ούτε ο χρόνος μένει από λεπτά. Εσύ, όμως, μένεις. Ρέστος και χωρίς ρέστα.

Είναι δυο τους. Ο Κούκου με την Cookie, ομοίως με ρέστους άλλους, αποφάσισαν και υιοθέτησαν τη «στάση του τραπεζιού». Πρόκειται σαφώς για μια σύγχρονη στάση αντίδρασης στο ξύλινο καθεστώς. Χαράσσοντας με τη σειρά τους το ήδη χαραγμένο τραπέζι, δεν ομαδοποιούνται μόνο. Συμμετέχουν ενεργά. Ξυπνούν το γλυπτό του κοιμισμένου τίποτα. Κλίνουν τον αόριστο των άλλων.

Είναι ανακουφιστικό να σου παραδίδουν ανώνυμα ένα χειροπιαστό έργο χωρίς να επιβάλλεται να εκφράσεις ευχαριστίες γι’ αυτό. Συνήθως, σου αναθέτουν επώνυμα ένα αυτόματο έργο με την επιβολή της αυτοματοποίησης. Δίχως άχνα και με προσοχή τα χέρια να μην αλείφουν τις οθόνες με θολούς λεκέδες, συναινείς σε αυτήν την προσοδοφόρα υποτίμηση προσόντων. Εξακολουθείς και βρίσκεσαι σε καθεστώς πίεσης. Ταξινομείς τις εργασίες θεματικά. Το μότο είναι: κυριότητα επί των πραγμάτων. -Ότητα- πάλι; Τι μανία και αυτή, το μέλλον να εμφιλοχωρεί παντού, από τους σελιδοδείκτες μέχρι στα μικρά χρωματιστά χαρτιά. Εσύ άλλο ονειρευόσουν. Πώς πετάς εκτός τόπου και χρόνου, όμως, είναι μάθημα τέχνης. Είναι γνησιολατρεία.

Το γλυπτό τραπέζι με τους κρύους Nescafe ζουμάρει και το ρήγμα στο πολιτικό με το ιδιωτικό. Από το πολύ «κάτσε στο τραπέζι» οι πολίτες συμπεριφέρονται ως ιδιώτες στο καφέ ενώ αντίθετα, οι ιδιώτες είναι πολίτες κατ’ οίκον. Το οικιακό του άλλου γίνεται ποθητό χειριστήριο με τη δικαιολογία ότι προσφέρεται ανοιχτά, έτσι όπως ανήκει σε ένα καφέ. Το τραπέζι δεν είναι του φίλου. Άρα, γιατί να μη μπορεί να γίνει επεξεργάσιμο; Οι πίθηκοι ξυπνούν.

«Έλα να βαπτιστούμε» της είπε εκείνος.
«Σε αυτό το τραπέζι;» απόρησε εκείνη.
«Αφού σε ξέρω και με ξέρεις, ήρθε η ώρα της επινόησης».
«Ωραία, ας μας αναπτερώσουν τα επιτραπέζια ονόματα» του σφύριξε στο αυτί.
«Θα είναι το μυστικό μας και γι’ αυτό, τα ονόματα καλό θα ήταν να συνδέονται».
«Θα είναι κοινό μυστικό και θα έχει σχέση με αυτό το τραπέζι».
«Θέλεις να είσαι η Cookie;»
«Κι εσύ ποιος θα είσαι; Ο Κούκου;»

Κάπως έτσι τα νέα σημεία αναφοράς επινοήθηκαν, μεταξύ καφέδων και γλυκίσματος. Φυσικά και γεννήθηκαν σκόπιμα. Προφορικά, η αρχική ρίζα –Κουκ- των δύο χαϊδευτικών ήταν κοινή. Το δε τέλος τους, ενωμένο, έμοιαζε με καταφατική γαλλική απάντηση: «oui». Μια ιστορία αγάπης είχε πλέον αποδεικτικό γνησιότητας. Ο Κούκου με την Cookie είχαν μόλις μαγειρέψει ένα κοινό μυστικό. Το είχαν εφεύρει, ενώ τα χέρια τους ήταν νωχελικά ζεστά και μαζί στο χαραγμένο τραπέζι, επάνω στο γλυπτό της κεκτημένης ταχύτητας.

Σε αυτό το γνήσιο τραπέζι, αντίγραφο του οποίου δεν υπήρχε, σε ένα καφέ του Θησείου, δυο άνθρωποι μοιράστηκαν ένα κρυφόγελο και μια προσωπική ιστορία. Έπλασαν από το πουθενά ένα μοναδικό κόμικς. Αγαπητέ Ευρωπαίε πολίτη, το αποδεικτικό είσπραξης σε περιμένει, αλλά δεν έχει διαφορετικό ρόλο από τα υπόλοιπα έγγραφα. Δε γελάς μαζί του. Απλά σε ανακουφίζει, επειδή δεν πληρώνεις. Οι προσωπικές ιστορίες, όμως, δεν εισπράττονται. Αυτά τα απίδια, τα τρώει η μπάντα των νέων. Και γι’ αυτό οι Μπαντονεόν πιστεύουν πως αντέχουν. Ενωμένη φαντασία, ποτέ νικημένη. Αρκεί να μην είναι μόνο της αφήγησης. Αρκεί να μη θυμόμαστε τα συναισθήματά μας μαθαίνοντας την υπακοή στις λέξεις. Εξυπακούεται, από τη δύναμη των φράσεων, ότι η ίδια η ζωή είναι ο αγωγός. Η ζωή είναι το ρεύμα, το κύμα, το τραπέζι. Και το τραπέζι σαφώς είναι και η παγίδα. Σε-λα-βι : ας δεχτούμε τις νότες του σήμερα επιτέλους.

Ενδέχεται η κίνηση να είναι αποκαλυπτική. Μπορεί και δείχνει ότι είμαστε όλοι μάτια, τουλάχιστον, στα όνειρά μας. Όπως ξυπνάς, θυμάσαι μια κίνηση ονείρου, που απέπνευσε, ενώ -ώρες, λεπτά, ακριβώς πότε αγνοείς- σε ανέβαζε προς τα επάνω, για να πετάς και να μην βλέπεις στάμπες ούτε λάμπες, μόνο άσπρο. Άσπρο τίποτα. Ένα σπουργίτι έρχεται στην παλάμη, όταν την ανοίγεις. Και μετά, όπως ήρθε, φεύγει. Σε αφήνει να κοιτάς το φευγιό του, κατάματα, μες στη θλίψη. Ακόμη δεν ξέρεις. Δεν έχεις δει τι. Τίποτε ακόμη. Μόνο μη. Ώσπου έρχεται ένας μικρός μοβ πίθηκος στην παλάμη σου. «Σου» εννοώντας «μου». Υπονοώντας την ανάγκη των ανθρώπων, ο ένας να καταλαβαίνει τον άλλο.

Πίθηκος είναι το ζώδιό μου στην κινέζικη αστρολογία, την πανάρχαια και παντοδύναμη. Υποψιάζομαι ένα μυστικό μαγείρεμα δυνάμεων. Το υποσυνείδητο διαχέεται από την Κίνα. Σε περιόδους ευρωπαϊκής κρίσης, επιζητεί να γλιτώσει από τα έκτακτα οικονομικά μέτρα μην τυχόν και συρρικνωθεί. Το υποσυνείδητο ξέρει τι σημαίνει «οικονομία». Έξυπνα με σηκώνει από τα βάθη του ύπνου. Αισθάνομαι να πετώ πειθαρχημένη και αυτό είναι ένα περίεργο αίσθημα. Είναι ένα αίσθημα σκέτο, χωρίς συν ή άλλο σώμα. Μου αρέσει πολύ που ανεβαίνω όλο και ψηλότερα αλλά και φοβάμαι ταυτόχρονα. Δεν ξέρω χάρη σε ποιους περιστρέφομαι, συνεπαρμένη από το όνειρο. Ίσως η ευθύνη είναι του μοβ πιθήκου, του ζώου καταδικασμένου να γελοιοποιείται επί της οθόνης, επειδή τόλμησε να αναγνωρίσει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Ακριβά πλήρωσε το τίμημα, τηρουμένων των αναλογιών και βέβαια της νομοθεσίας. Οι νόμοι του Λούνα Παρκ εν δράσει επικροτούν τους πίθηκους σε στάση. Όπα!

Βγήκαν στο σφυρί, λοιπόν, τα στρέμματα της φαντασίας; Όλα στο γυαλί κι αν σου κάνει κούκου; Ο μοβ πίθηκος εύκολα θα περνούσε, από τα μέρη μας, αφορολόγητα. Κανείς δεν θα τον έβλεπε, ούτε και θα τον αναγνώριζε, εκτός αν ήταν μασκότ για να μοιράζει δωρεάν καφέδες ή σποτ διαφήμισης για ηλεκτρονικές παραγγελίες. Το παπάκι@, αντιστοίχως η περίφημη «ουρά του πιθήκου» στη Νότια Αφρική, έχει αναχθεί στο πιο αναγνωρίσιμο και χρηστικό σύμβολο των τελευταίων δεκαετιών. Όλα συμβαίνουν με ένα κλικ. Με το @ πάμε στην Ευρώπη και πιο πέρα πια. Κι όμως, τίποτε δε συμβαίνει και όλα είναι βημάτων πράξεις που δεν βλέπονται. Ο Κούκου με την Cookie πήγαν περίπατο.