Καληνύχτα και καλή Τύχη: Έχεις ξανάρθει στα όνειρα

Νεύρα… Πολλά Νεύρα…

Σαφώς και την απομάκρυναν για άλλους λόγους. Όμως, η Έλλη Στάη κάτι διαισθανόταν τότε, επιλέγοντας να κατεβάζει ρολά, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων, με την ευχή «Καληνύχτα και Καλή Τύχη» προς τους τηλεθεατές. Το είχε προβλέψει τηλεπαθητικά, από την πολλή τηλεόραση, που έχει κάνει προφανώς, ότι σήμερα πλέον η τύχη δεν προσφέρεται, ενώ είμαστε ξύπνιοι και στη δυσχερή θέση να παρακολουθούμε τις ανακοινώσεις των έκτακτων οικονομικών μέτρων made in Brussels, να εκφωνούνται από Συνήθεις Άθικτους. Ενώ έχει υπάρξει το Βατοπαίδι, και γράφτηκαν μέχρι και άρθρα για το αν πρέπει η λέξη να γράφεται με –ε- ή -αι-, καθώς αυτός ήταν ο πόνος του ελληνικού λαού, να πάει ξανά δημοτικό για να του υπαγορεύσουν λέξεις με το σταγονόμετρο, και όχι να δει τον κάθε Ρουσόπουλο, ή όποιον ευθύνεται τέλος πάντων, στη φυλακή, ενώ ένα βράδυ που ‘βρεχε, ένα βράδυ σκοτεινό φυγάδευσαν τον άλλο –όπουλο-, το Ζαχόπουλο, στη Θεσσαλονίκη, ενώ οι μέρες συνεχίζουν να κυλούν με το ίδιο μοιρολατρικό τροπάρι, ενώ όλοι θυμόμαστε και περιμένουμε χρωστούμενα. Τα «ενώ» δε σταματούν. Τώρα, όμως, ήρθαν και τα νέα μέτρα, που σταματούν κάθε διάθεση να βλέπουμε ελπιδοφόρα τα πράγματα. Πλέον, θα είμαστε τέρατα. Μάλλον ζούμε στο άφαντο show Ο άνθρωπος Πεθαίνει… μαζί με αυτά, τα αναφερθέντα «ελληνόπουλα».

Να αισθάνεσαι το πρώτο αεράκι της άνοιξης, και να μη μπορείς να το απολαύσεις, αυτό είναι μιζέρια. Είδα, χτες, στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, -Φρυνίχου 14 στην Πλάκα-, την παράσταση Ο Βασιλιάς Πεθαίνει, του Ε. Ionesco. Η εξαιρετική παράσταση, σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου, θα παίζεται μέχρι τις 28 του μήνα, δίνοντας, σε όσους τη δουν, και τη δυνατότητα περισυλλογής για τη στάση ζωής που έχουν, αν έχουν. Όσοι τη δουν, θα διαπιστώσουν ότι το θέμα του έργου αφορά σε αυτό ακριβώς που ζούμε, δηλαδή, στη γέννηση, προβολή και έγκριση του παράλογου από επίσημες πηγές της εξουσίας. Το κείμενο είναι καταπέλτης στην εξουσιαστική δύναμη που αναιρεί την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όταν εν όψει επιβεβλημένων μέτρων, τα όρια στο γελοίο καταργούνται. Το έργο δείχνει, όμως, εκτός από τη ματαιοδοξία και το ναρκισσισμό του ηγέτη, την ανθρώπινη διάσταση, την οποία όλοι καλλιεργούμε μέσα από διαδικασίες, όπως είναι η ανάγνωση και η γραφή. Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, στην παράσταση, αναδεικνύουν την πίστη στο ομαδικό πνεύμα, προαπαιτούμενο σε κάθε θεατρική δουλειά. Εξ’ αυτών, ειδικά ο Γεράσιμος Γεννατάς, ο «Βασιλιάς Μπερανζέ» αποδεικνύεται από τους λίγους που ξέρουν να προσφέρουν στο θέατρο και κάνοντας πολλή τηλεόραση. Ώστε, το δίλημμα, θέατρο ή τηλεόραση, είναι ψευτοδίλημμα για αληθινά ταλέντα.

Περπατώντας, λοιπόν, μετά την παράσταση με κατεύθυνση το Σύνταγμα, σκεφτόμουν την εξισωτική σχέση Ιονέσκο-ελληνικής κοινωνίας και επεξεργαζόμουν αυτήν την ισοπαλία του διπλού παραλόγου. Φυσικά, όσοι γνωρίζουμε τη Μάνια Παπαδημητρίου, ξέρουμε ότι είναι ένας γνήσιος άνθρωπος με πολιτικό λόγο, που προσπαθεί, και μέσα από τη σκηνοθεσία, να δείξει ότι πολιτική και θέατρο συμπλέουν. Δεν προσπαθεί να συνδέσει την πολιτική με το θέατρο, καθόσον από την ίδια την πραγματικότητα, και άρα από το σύνολο πραγμάτων που αφορούν στο ενδεχόμενο του μέλλοντος, αυτή η συνεκτική σχέση είναι ήδη πεπραγμένη.

Στην παράσταση, το γκροτέσκο και το γελοίο, το υπερρεαλιστικό και το παράλογο αλληλοκοιτάζονται, ίσως για να αλληλοκοιταχτούμε και εμείς. Πρέπει να ξανασκεφτούμε τον τρόπο με τον οποίο είμαστε πολίτες και, σαφώς, τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε. Αυτό είναι το ζήτημα, αυτό είναι το πρόβλημα.

Φτάνοντας στην Πανεπιστημίου, τα περιστατικά μιζέριας και γκροτέσκο δεν ήταν και λίγα. Γυαλιά σε κάποιες από τις στάσεις των λεωφορείων, κάποιοι να σκουπίζουν, άλλοι δυο με ενέσεις, ξαμολημένο από το Εθνικό Κοτοπούλη-Ρεξ ένα κοσμικό πλήθος, εκ των οποίων δυο-τρεις κυρίες έτρεχαν για το τρόλεϊ, σχολιάζοντας ότι πάχυνε κάπως η Τάνια Τρύπη, -μα βέβαια, αυτό το κοινό συγκρατεί τέτοιες εντυπώσεις από την παράσταση- και, το άλλο στην Πανεπιστημίου, –όχι βολιώτικα, (πάρτο αλλιώς αλλά μένουμε Θεσσαλία πάντα) τρικαλινά-, τρία παιδιά με ρουμάνες φοιτήτριες με προσκαλούσαν στην παρέα τους. Ως τι δεν κατάλαβα, με το βιβλίο στο χέρι κλασικά. Τους ευχαρίστησα –καθώς, «οι επαρχιώτες», όπως μερικοί μας λένε, έχουν και καλές προθέσεις- και συνέχισα την περιήγηση στο τσίρκο. Χτύπησα και για βραδινό ένα από τα υγιεινά ντόνατς. Και πλέον ήρθε η μεγάλη ώρα. Η ώρα της μεγάλης στιγμής.

Η μεγάλη ώρα είναι μία. Είναι η ώρα της ευχής «Καληνύχτα και καλή Τύχη». Επιστρέφοντας στην αρχή,-στα μαύρα μεσάνυχτα και βαφής Καβάφη, βλ. το ταξίδι, λησμονώντας την Ιθάκη-, αυτό που η Έλλη Στάη προσπάθησε από καιρό να μας δείξει, είναι ότι εν τέλει η τύχη έρχεται μόνο από μακριά. Από τον Ύπνο. Και δίνοντας χρόνο στον ύπνο, αδυνατίζουμε και πιο εύκολα από όταν δεν κοιμόμαστε αρκετά. Γι’ αυτό, αν ήθελα να κάνω ένα νέο χώρο, στο κέντρο της Αθήνας, δεν θα ήταν καφέ-μπαρ ευρωπαϊκού διαφωτισμού. Πήξαμε από διαλέξεις και παρουσιάσεις. Ο νέος χώρος θα ήταν σε διακόσμηση του άσπρου. Άσπρο όπως μαξιλάρι. Και θα ήταν με κρεβάτια. Ενοικιάζεται χώρος για ύπνο. 2 ώρες στη διάθεσή σου και δεν ξέρεις τι να κάνεις; Με 3 ευρώ για παράδειγμα παίρνεις ένα κρεβάτι. Ας το σκεφτούν και τα ξενοδοχεία. Μας λείπει ύπνος. Μας λείπει η λήθη.

Ο Βασιλιάς Πεθαίνει:
ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ
Φρυνίχου 14, Πλάκα, 210 32 22 464

Απογευματινή: ΣΑΒΒΑΤΟ (Λαϊκή) 18.15 // Βραδυνές: ΠΕΜΠΤΗ – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ – ΣΑΒΒΑΤΟ: 21.15 ΤΕΤΑΡΤΗ & ΚΥΡΙΑΚΗ: 20.00 // ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: €22 / €15 φοιτητικό / € 10 για τους νέους κάτω των 25 χρονών κάθε Τετάρτη – Πέμπτη – Παρασκευή

Συντελεστές:
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Σκηνικά-κοστούμια: ΄Ελλη Παπαγεωργακοπούλου - Τατιάνα Σουχορούκοφ
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Επιμέλεια κίνησης-χορογραφίες: Πέρσα Σταματοπούλου
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Πιάνο-μουσική διδασκαλία: Μαρίνα Χρονοπούλου

Διανομή:
Μπερανζέ ο Α' : Γεράσιμος Γεννατάς
Βασίλισσα Μαργκεριτ: Σοφιάννα Θεοφάνους
Βασίλισσα Μαρί: Λένα Παπαληγούρα
Γιατρός : Ανδρέας Μαυραγάνης
Ζυλιέτ : Μαρία Κόμη-Παπαγιαννάκη
Φρουρός :Θοδωρής Αντωνιάδης

...και με ένα κλικ στην εικόνα, εγκαίνια σας περιμένουν...