Αναρωτιέμαι τι έφταιξε για τη βαριά διάθεση, που είχα χτες όλη μέρα, παρόλη τη λιακάδα. Σκέφτομαι, και το συζητούσα και χτες βράδυ, μετά την Απαλλαγή, στη Β’ Σκηνή της Οδού Κεφαλληνίας, ότι το γκρι παντού στην πόλη έχει γίνει κουραστικό. Το φως του ήλιου πέφτει πάνω σε γκρι, γκρίζο, γκριζωπό… όπως και να διατυπωθεί, η εικόνα είναι τόσο προβλέψιμη. Μην εκπλήσσοντας καθόλου, χάνει στα μάτια. Σήμερα, που νικούν όσοι ξέρουν να μας εκπλήσσουν, ζητείται έκπληξη.
Αποχαιρετισμός ύστατος στον ποιητή και δοκιμιογράφο Αντρέα Παγουλάτο. Στο Πέραμα θα ανατρέχουμε διαρκώς ωστόσο. Ένα πέρα(σ)μα και η ζωή, και ο Αντρέας το γνώριζε. Ανοιχτός, διαχυτικός, κοντά στους νέους αλλά χωρίς την ανάγκη να επιδεικνύεται και να πατρονάρει. Από τους λίγους, που όχι μόνο διέκριναν κάτι στα κείμενα, αλλά και το υποστήριζαν. Με τη διάθεση να μοιράζεται εντυπώσεις από παραστάσεις, όπως στη Σονάτα του Σεληνόφωτος, του Ρίτσου. Με την όρεξη να μεταδίδει τις γνώσεις του για ταινίες, όπως πρόσφατα στο Γαλλικό Ινστιτούτο, μετά την ταινία της Στέλλας Θεοδωράκη Από το απλό στο Πολλαπλό, όταν στη συνέχεια θα άρχιζε Ο Άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή. Από τους ανθρώπους και φίλους, που τεκμηρίωνε τη γνώμη του, χωρίς να αρκείται σε συγκεχυμένες δηλώσεις. Με πηγαίο χιούμορ, όταν συζητούσαμε περί επιρροών και διακειμενικότητας και θυμηθήκαμε την περίπτωση Βλαβιανού, την εξήγηση που δόθηκε στο ζήτημα της πιστής αντιγραφής. Διακειμενικότητα βάσει σημειώσεων; «Μα αυτό είναι καθαρή κειμενικότητα», είχε πει ο Αντρέας και ακόμη γελώ. Έτσι επιθυμώ να τον θυμάμαι: ευθύ και, χαριτωμένα, να εξαφανίζει τα πατατάκια, από μπροστά του, στον Κοραή.
Ο διάλογος με τον Αντρέα ήταν μια βόλτα απρόβλεπτη. Δεν ήξερες ποτέ από πριν, πού θα κατέληγε. Το ίδιο λέγαμε την Τετάρτη και με τον Αντρέα Φλουράκη. «Σε αντιμετώπιζε ως ίσος προς ίσο», μου έλεγε κι εκείνος. Μια φορά, εκεί που μιλούσαν για διάφορα έργα, η συζήτηση κατέληξε στον Μάικλ Τζάκσον. Έτσι ήταν ο Αντρέας. Ικανός να εκπλήσσει. Να νικά την ανία και να μας δίνει γέλιο. Γι’ αυτό και ο βιορυθμός χωρίς την παρουσία ενός παιδιού, μιας ψυχής αγνής, σαφώς και επηρεάζεται, γυρνώντας μας σε κυκλοθυμικά καθεστώτα φράσεων και αναβλητικότητας πράξεων.
Θυμάμαι που του άρεσε ο στίχος της Αλεξίου. Χτες, διάβαζα μια συνέντευξή της, με ημερομηνία 10.01.2010, στο ΒΗΜagazino - από τα πολλά περιοδικά και εφημερίδες που συγκατοικούν με τα βιβλία- και ο Αντρέας ήρθε ξανά στη σκέψη μου. Εξακολουθούμε να δεσμευόμαστε στην αποφυγή, οι επιθυμίες να γίνουν πράξη, ανεξήγητα και υποσυνείδητα. Διότι, από την ανθρώπινη ουσία του, ουδείς ξεφεύγει. Επαναλαμβάνουμε τα ίδια σύμφωνα με αυτήν την ουσία που μας καταδιώκει.
Μήπως, όμως, επαναλαμβανόμαστε και από το ατελές; Κι αν είμαστε «Θέτα»- από το ελληνικό θήτα- και η ψυχή μας βασανίζεται από υπολείμματα εξωγήινων; Τούτο ισχυρίζονται οι υποστηρικτές της Σαϊεντολογίας, και με κάνουν να σκέφτομαι ότι, τότε, δεν απέχουμε και πολύ από το παριζάκι Υφαντής – που, παρεμπιπτόντως, η περιβόητη διαφήμιση ανέβασε τις πωλήσεις και άλλαξε τις ισορροπίες στα αλλαντικά, ξεπερνώντας τους αδελφούς Δομαζάκη και την Creta Farm-. Καθώς, αυτό το «παριζάκι» γίνεται από υπολείμματα λουκάνικου…
Ας μη μελαγχολούμε. Ας ακολουθήσουμε το Παράδειγμα του ηλεκτρολόγου. Μεγέθυνε το πρόβλημα για να βολευτείς, στη συνέχεια, με το μέρος του προβλήματος, που σε κατατρύχει. Δηλαδή: κάηκε η λάμπα στην κουζίνα, κι αφού για ένα 10ήμερο είδες κι απόειδες, η λάμπα πρέπει να αλλάξει. «Δεν έχω ρεύμα», λες, και ρωτάει ο ηλεκτρολόγος: «τι, δεν έχεις ρεύμα σε όλο το σπίτι;», οπότε δίνοντας αρνητική απάντηση σε αυτό, διαπιστώνεις ότι το πρόβλημα αφορά στο ένα δέκατο του προβλήματος, που θα μπορούσε να σε αφορά.
Ματαιότητας έργο είναι η ζωή στην πόλη. Ωστόσο ενέχει και τη γοητευτική Απαλλαγή του. Μέχρι τις 28 Μαρτίου, υπάρχει η δυνατότητα της Απαλλαγής. Ένα συναπάντημα τριών φίλων ανασύρει στο φως μια κακοποίηση, ένα έγκλημα και μια υιοθεσία. Όλα, όμως, αποκαλύπτονται σταδιακά, ενώ αντιλαμβανόμαστε τη σχέση των τριών προσώπων, χωρίς η υπόθεση να γίνεται μελό. Από τις παραστάσεις, που με εξέπληξαν ευχάριστα, και για να διαπιστώσω ότι η Β’ Σκηνή της Οδού Κεφαλληνίας –εκεί είχα δει και τη Λάσπη του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη- έχει αισθητική και θεατρική ταυτότητα. «Είσαι αυτό που απορρίπτεις»: με αυτή τη φράση η παράσταση αρχίζει. Σπεύστε.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=19&artId=317587&dt=28/02/2010
http://www.youtube.com/watch?v=O9elp_jhGzg
«Απαλλαγή» της Linda McLean
Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία: Βίκυ Γεωργιάδου
Σκηνικά - κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Μουσική: Κώστας Ανδρέου
Παίζουν: Άκης Λυρής, Λαμπρινή Αγγελίδου, Θανάσης Χαλκιάς
«Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας»
Αποχαιρετισμός ύστατος στον ποιητή και δοκιμιογράφο Αντρέα Παγουλάτο. Στο Πέραμα θα ανατρέχουμε διαρκώς ωστόσο. Ένα πέρα(σ)μα και η ζωή, και ο Αντρέας το γνώριζε. Ανοιχτός, διαχυτικός, κοντά στους νέους αλλά χωρίς την ανάγκη να επιδεικνύεται και να πατρονάρει. Από τους λίγους, που όχι μόνο διέκριναν κάτι στα κείμενα, αλλά και το υποστήριζαν. Με τη διάθεση να μοιράζεται εντυπώσεις από παραστάσεις, όπως στη Σονάτα του Σεληνόφωτος, του Ρίτσου. Με την όρεξη να μεταδίδει τις γνώσεις του για ταινίες, όπως πρόσφατα στο Γαλλικό Ινστιτούτο, μετά την ταινία της Στέλλας Θεοδωράκη Από το απλό στο Πολλαπλό, όταν στη συνέχεια θα άρχιζε Ο Άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή. Από τους ανθρώπους και φίλους, που τεκμηρίωνε τη γνώμη του, χωρίς να αρκείται σε συγκεχυμένες δηλώσεις. Με πηγαίο χιούμορ, όταν συζητούσαμε περί επιρροών και διακειμενικότητας και θυμηθήκαμε την περίπτωση Βλαβιανού, την εξήγηση που δόθηκε στο ζήτημα της πιστής αντιγραφής. Διακειμενικότητα βάσει σημειώσεων; «Μα αυτό είναι καθαρή κειμενικότητα», είχε πει ο Αντρέας και ακόμη γελώ. Έτσι επιθυμώ να τον θυμάμαι: ευθύ και, χαριτωμένα, να εξαφανίζει τα πατατάκια, από μπροστά του, στον Κοραή.
Ο διάλογος με τον Αντρέα ήταν μια βόλτα απρόβλεπτη. Δεν ήξερες ποτέ από πριν, πού θα κατέληγε. Το ίδιο λέγαμε την Τετάρτη και με τον Αντρέα Φλουράκη. «Σε αντιμετώπιζε ως ίσος προς ίσο», μου έλεγε κι εκείνος. Μια φορά, εκεί που μιλούσαν για διάφορα έργα, η συζήτηση κατέληξε στον Μάικλ Τζάκσον. Έτσι ήταν ο Αντρέας. Ικανός να εκπλήσσει. Να νικά την ανία και να μας δίνει γέλιο. Γι’ αυτό και ο βιορυθμός χωρίς την παρουσία ενός παιδιού, μιας ψυχής αγνής, σαφώς και επηρεάζεται, γυρνώντας μας σε κυκλοθυμικά καθεστώτα φράσεων και αναβλητικότητας πράξεων.
Θυμάμαι που του άρεσε ο στίχος της Αλεξίου. Χτες, διάβαζα μια συνέντευξή της, με ημερομηνία 10.01.2010, στο ΒΗΜagazino - από τα πολλά περιοδικά και εφημερίδες που συγκατοικούν με τα βιβλία- και ο Αντρέας ήρθε ξανά στη σκέψη μου. Εξακολουθούμε να δεσμευόμαστε στην αποφυγή, οι επιθυμίες να γίνουν πράξη, ανεξήγητα και υποσυνείδητα. Διότι, από την ανθρώπινη ουσία του, ουδείς ξεφεύγει. Επαναλαμβάνουμε τα ίδια σύμφωνα με αυτήν την ουσία που μας καταδιώκει.
Μήπως, όμως, επαναλαμβανόμαστε και από το ατελές; Κι αν είμαστε «Θέτα»- από το ελληνικό θήτα- και η ψυχή μας βασανίζεται από υπολείμματα εξωγήινων; Τούτο ισχυρίζονται οι υποστηρικτές της Σαϊεντολογίας, και με κάνουν να σκέφτομαι ότι, τότε, δεν απέχουμε και πολύ από το παριζάκι Υφαντής – που, παρεμπιπτόντως, η περιβόητη διαφήμιση ανέβασε τις πωλήσεις και άλλαξε τις ισορροπίες στα αλλαντικά, ξεπερνώντας τους αδελφούς Δομαζάκη και την Creta Farm-. Καθώς, αυτό το «παριζάκι» γίνεται από υπολείμματα λουκάνικου…
Ας μη μελαγχολούμε. Ας ακολουθήσουμε το Παράδειγμα του ηλεκτρολόγου. Μεγέθυνε το πρόβλημα για να βολευτείς, στη συνέχεια, με το μέρος του προβλήματος, που σε κατατρύχει. Δηλαδή: κάηκε η λάμπα στην κουζίνα, κι αφού για ένα 10ήμερο είδες κι απόειδες, η λάμπα πρέπει να αλλάξει. «Δεν έχω ρεύμα», λες, και ρωτάει ο ηλεκτρολόγος: «τι, δεν έχεις ρεύμα σε όλο το σπίτι;», οπότε δίνοντας αρνητική απάντηση σε αυτό, διαπιστώνεις ότι το πρόβλημα αφορά στο ένα δέκατο του προβλήματος, που θα μπορούσε να σε αφορά.
Ματαιότητας έργο είναι η ζωή στην πόλη. Ωστόσο ενέχει και τη γοητευτική Απαλλαγή του. Μέχρι τις 28 Μαρτίου, υπάρχει η δυνατότητα της Απαλλαγής. Ένα συναπάντημα τριών φίλων ανασύρει στο φως μια κακοποίηση, ένα έγκλημα και μια υιοθεσία. Όλα, όμως, αποκαλύπτονται σταδιακά, ενώ αντιλαμβανόμαστε τη σχέση των τριών προσώπων, χωρίς η υπόθεση να γίνεται μελό. Από τις παραστάσεις, που με εξέπληξαν ευχάριστα, και για να διαπιστώσω ότι η Β’ Σκηνή της Οδού Κεφαλληνίας –εκεί είχα δει και τη Λάσπη του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη- έχει αισθητική και θεατρική ταυτότητα. «Είσαι αυτό που απορρίπτεις»: με αυτή τη φράση η παράσταση αρχίζει. Σπεύστε.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=19&artId=317587&dt=28/02/2010
http://www.youtube.com/watch?v=O9elp_jhGzg
«Απαλλαγή» της Linda McLean
Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία: Βίκυ Γεωργιάδου
Σκηνικά - κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Μουσική: Κώστας Ανδρέου
Παίζουν: Άκης Λυρής, Λαμπρινή Αγγελίδου, Θανάσης Χαλκιάς
«Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας»
Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη, τηλ. 210-8838727
Μέχρι τις 28 Μαρτίου
Μέχρι τις 28 Μαρτίου
Posts
No comments:
Post a Comment