2010 με:α)ένα νέο, ψηλότερο, κτίριο στον κόσμο.
Ονομάζεται «Μπουρτζ Ντουμπάι». Είναι και αυτό, φυσικά, στο «τεχνητό» Ντουμπάι. Το Μπουρτζ Ντουμπάι, ο πύργος του Ντουμπάι, εγκαινιάζεται σήμερα, 4 Ιανουαρίου, με στόχο το Ντουμπάι να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των επενδυτών στο Αραβικό Εμιράτο. Ω, ναι. Ως εξέλιξη, αναμενόμενη. «Έχεις χρήμα, έχεις νήμα (όσο δεν πάει άλλο)».
β) Άλλον έναν «ύποπτο» στο αεροδρόμιο Νιούαρκ της Ν.Υόρκης.
Χτες, Κυριακή 3 Ιανουαρίου, μάθαμε ότι ένας άντρας εισήλθε σε απαγορευμένη ζώνη, στο Terminal C, από μια πόρτα εξόδου. Το θέμα είναι, ότι το κείμενο με την είδηση, που διάβασα στα Νέα, πλαισιώνεται από μια φωτογραφία ενός ανυποψίαστου-και εμφανίσιμου- νέου, ο οποίος διαβάζει αμέριμνος, περιμένοντας την αποσκευή του. Πώς και για ποιο λόγο, η εικόνα του ψηλού, διαβαστερού παλικαριού βρέθηκε να συνδέεται με μια είδηση πιθανής, τρομοκρατικής πρόθεσης-κίνησης, δεν γνωρίζουμε. Είναι, όμως, γνωστό: «εμφανείς, οι εμφανίσιμοι».
Και μπορεί να παίρνουν πρόσθετα μέτρα, εκεί μακριά, στα αεροδρόμια της Νέας Υόρκης, αλλά εμείς στο Βενιζέλο, το πάμε αλλιώς: με τσιρίδα, που πιάνει τόπο και συμφέρει. Περίμενα, στις 23 Δεκεμβρίου χαράματα, να πετάξω με το Heronia Group για την παραμυθένια Πράγα, όταν είδα μια ηλικιωμένη κυρία να μπαίνει, αγουροξυπνημένη και με φόρα, από μια απαγορευμένη πόρτα, στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Είχε και τον άντρα της μαζί, αλλά θέλεις το θάρρος της κυρίας, θέλεις ότι ο κύριος ήταν παρόμοιας ηλικίας-ίσως και μεγαλύτερης- και πήγαινε κουτσά στραβά, η κυρία ήταν αυτή που τα άκουσε από την υπάλληλο security. «Όχι, όχι, από εκεί, βγείτε», της φώναξε δυνατά και απότομα, έξι παρά το πρωί, και έτσι όπως έβλεπα τη σκηνή μπροστά μου, σκεφτόμουν τη γριούλα να λέει: «ήρεμα, ήρεμα δεν είμαι τρομοκράτης… είμαι το θύμα μιας αγάπης»… όλη αυτήν την ώρα, ο παππούς, στο μεταξύ, είχε γουρλώσει, και εκείνος τα μάτια (σαν να απορούσε, ρωτώντας τον εαυτό του, «λες το Βενιζέλος να κατορθώσει αυτό που δεν κατόρθωσε το ‘Εύρηκα’, τόσα χρόνια»;), αλλά, βλέποντας τη γυναίκα του να επιστρέφει –από την πίσω πόρτα-, έσκυψε τα μάτια στο πάτωμα, σαν να έλεγε: «τα ξέρω εγώ αυτά. Μισές δουλειές».
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=41&nid=1090963
γ) το δέκα το καλό και όσα δε φτάνει η αλεπού… της τα κάνουν κρεμαστάρια.
Γεννήθηκαν λοιπόν τα δίδυμα της Μαργκαρίτα Βελάσκο, στην Τάμπα της Φλόριντα, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά το ένα παιδάκι, ο Στέφανο, στο σχολείο, θα λέει ότι γεννήθηκε το 2010, ενώ ο αδελφός του, Μαρτσέλο, θα κουβαλά, για λίγα λεπτά μόνο, ένα έτος επιπλέον, στην πλάτη του, και άρα, από γεννησιμιού του και ολίγον άδικα, θα «ανήκει» στην παλιά δεκαετία. Αν ο Μαρτσέλο γίνει παρλαπίπας ή θέλει να φημίζεται, στη γαλαρία, ως ο «καλός» συμμαθητής, στο σχολείο δε θα λέει μόνο το όνομά του. Θα τονίζει ότι είναι και δίδυμος και ότι γεννήθηκε το 2009, ενώ ο δίδυμος αδελφός του γεννήθηκε το 2010. Τότε, τα άλλα παιδάκια θα χαχανίζουν και θα χάνεται χρόνος από το μάθημα, μέχρι το διάλειμμα, όπου τα παιδάκια θα κερνούν καραμέλες το Μαρτσέλο.
Επειδή, όλοι ανεξαιρέτως οι δάσκαλοι είναι φιλομαθείς –και η περιέργεια δεν τους σκότωσε ποτέ-, θα ρωτούν περισσότερα για αυτήν την οικογενειακή, συγκλονιστική ιστορία, οπότε και τα δύο παιδάκια θα αποκαλύπτουν σε όλους, μικρούς και μεγάλους, το οικογενειακό, δημοφιλές μυστικό. Ακόμη και αν χωρίσουν τα αδέλφια και τα βάλουν σε διαφορετικές τάξεις, πάλι η αφηγηματική γοητεία θα είναι τέτοια που θα πρέπει για πολλοστή φορά να ακούγεται η ίδια ιστορία, να λύνεται η γλώσσα των διδύμων, και κάποιοι να ακούν, ξανά και ξανά, τα ίδια για να τα μάθουν και οι άλλοι ανυποψίαστοι. Κρίμα πραγματικά, για τους Έλληνες μαθητές, καθώς αυτή η ιστορία δεν τους «σώζει» από ώρες μαθήματος, ούτε προσφέρεται για ομαδική συσπείρωση.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4553684&ct=2
*και από αυτά που περνούν, «διακαώς», στον παγωμένο χρόνο:
Δυο γονείς Κένταυροι θαυμάζουν το παιδί τους, στις γυροβολιές, να χοροπηδά. Ώσπου λένε: «δεν θα πρέπει, κάποια στιγμή, να του πούμε ότι δεν είναι παρά ένας μύθος»;
Posts
No comments:
Post a Comment