«THAT FACE» της POLLY STENHAM στο "Αργώ"

Από 22 Ιανουαρίου 2010 έως το τέλος της σεζόν
Είναι μόλις 22 ετών και ήδη μια θεατρική σκηνή, γνωστή σε όλους, και εκτός των βρετανικών συνόρων, έχει αναδείξει τη δουλειά της. Είναι η Polly Stenham και το πρώτο έργο της με τίτλο «THAT FACE» φιλοξενήθηκε στο Royal Court Theatre του Λονδίνου, το 2007. Φέτος, από τις 22 Ιανουαρίου μέχρι και το τέλος της σεζόν, το «THAT FACE» ανεβαίνει στο θέατρο ‘‘Αργώ’’, στο Μεταξουργείο. Ένταση, νεύρο, ρυθμός: τα είδαμε όλα.

Εν αρχή ην τίτλος. Αν το ‘‘πρόσωπο’’ αποδίδει την έκφραση, τότε ‘‘εκείνο το πρόσωπο’’ μας κατευθύνει όπισθεν: στις πρώτες σχέσεις. Η ενδεχόμενη επιστροφή στο χρόνο οδηγεί στο πρότυπο της οικογένειας. Το οικογενειακό πρότυπο, όμως, βάλλεται από την καταγωγή του και μόνο, αν αξιολογηθεί στη βάση της δυναμικής πλευράς του, ως ένας τόπος ανάπτυξης διαφορετικών χαρακτήρων, ούτως ώστε να απεκδυθεί τον ηθικοπλαστικό ρόλο του, ο οποίος δεν είναι μόνο κοινότοπος αλλά και αντίγραφο της καθημερινότητας. Αντίθετα, εμείς γνωρίζουμε ότι, ο θεατρικός χρόνος καταναλώνεται από το θεατή για να του προσφέρει την προνομιακή ευκαιρία της εποπτείας, και άρα της μεταφοράς σε ένα άλλο επίπεδο, των καθημερινών συμβάντων, όσα προξενούν ένταση και εγκιβωτίζουν την παράμετρο της διαφοράς σε μια πλέον άμετρη ζωή για το υποκείμενο. Ώστε και το ερώτημα, αν ο σκόρος έφαγε το υποκείμενο ή το υποκείμενο το σκόρο, είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Παρόλα αυτά, ο θεατής που υπόκειται, σιωπηλός σκλάβος, στις φωναχτές διαμάχες των προσώπων, δεν φεύγει αχόρταγος. Το ενδοκάρπιο των ανθρωπίνων σχέσεων, μολονότι σκληρό, είναι και εδώδιμο.

Το έργο «THAT FACE» ανήκει στο είδος του σύγχρονου δράματος, η δομή του οποίου καθορίζεται περισσότερο από τη διαμάχη των λόγων των προσώπων και λιγότερο από την εξέλιξη της πλοκής. Ώστε οι ήρωες δεν είναι καθαρόαιμοι, αλλά ο λόγος τους εξελίσσεται πλεγματικά για να αναδείξει την κατάσταση κινδύνου στην οποία βρίσκονται οι έγκλειστοι αντιμέτωποι: ο ένας εναντίον του άλλου, μεταθέτοντας τις διαφορές τους εις το διηνεκές. Αυτή η κατάσταση ως αποτέλεσμα ενός αγωνιστικού λόγου είναι νοσηρή, και, οπότε, δεν θα ήταν άστοχη η ερμηνεία πως ‘‘για όλα φταίει αυτή η οξύνοια της διάπλασης’’, εξαιτίας της οποίας το διακορευμένο υποκείμενο νοσεί. Η πορεία προς την ενηλικίωση είναι μια πράξη αμφισβήτησης, συμπτώματα-λεμονανθοί της οποίας έρχονται με το άρωμα της εφηβείας.

Το παιδί «Αλίκη» δεν ζει σε μια χώρα των θαυμάτων. Βιώνει τον εαυτό του ενώ αποπειράται να εντοπίσει τις λέξεις του σε ένα χώρο ενηλίκων για να «παίξει» μαζί τους. Μέσα από το έργο, η συνθήκη της οικογένειας ερμηνεύεται από την τρωτή πλευρά της: αρθρώνεται στα σκοτεινά σημεία για να μιλήσουν τρωκτικά και ένστικτα.

Συμβολικό, οπότε, είναι και το όνομα «Αλίκη» στο έργο. Επίσης, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Αλίκη έχει καταπιεί τα χάπια που της έδωσαν, ώστε να νοσεί και, σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, να εμφανίζεται ως ένα ζωντανό-νεκρό πλάσμα, εκφράζοντας, ως μονάδα, την έννοια της δυστοπίας και της δυστροπίας.

Ανάμεσα στα μέλη της σύγχρονης αστικής οικογένειας, ο πατέρας είναι η σκιά και η μητέρα το κακό εν γένει, που προσελκύει και ξελογιάζει το γιο της. Οι ρόλοι δείχνουν ότι τα πρόσωπα είναι αδίστακτα στο βαθμό που μπορούν να δείξουν την καθοριστική τάξη του χάους και της αοριστίας. Είναι η πάλη του αρσενικού και του θηλυκού, που ενδιαφέρει τη συγγραφέα, η γραφή της οποίας θυμίζει, κατά τη γνώμη μου, και τον Martin Crimp. Το έργο, με μια essence από Fewer Emergencies, πετυχαίνει να γοητεύσει με την έκκεντρη ματιά του. Και δίνει την αφορμή να εξετάσουμε τις ναρκισσιστικές σχέσεις συναρτήσει των ιδεοψυχαναγκαστικών σχέσεων. Αξιολογώντας τον πατέρα καριέρας ως ένα νάρκισσο απόντα από την οικογένεια, ο οποίος διέπεται από φευγαλέα, -έντονα ωστόσο-, αισθήματα, μπορούμε να τον παρατηρήσουμε σε σχέση με την ιδεοψυχαναγκαστική μητέρα, που εξαρτάται και πνίγεται από τα βαθιά αισθήματά της, ώστε δεν είναι σε θέση να μείνει μόνη της.

Να σημειώσουμε ότι η Polly Stenham έχει τιμηθεί με τα βραβεία Evening Standard, TMA, Ένωσης Κριτικών Λονδίνου για το καλύτερο νέο έργο της περιόδου 2007-2008. Επίσης το έργο της ήταν υποψήφιο στα περσινά βραβεία Ολίβιε ως καλύτερο έργο της χρονιάς. Και φυσιογνωμικά, η Polly Stenham μοιάζει στη ‘‘Μία’’, που είδαμε στην παράσταση, τα μοντέρνα σκηνικά της οποίας σε συνδυασμό με τις εύστοχες μουσικές επιλογές αποδίδουν άρτια την ατμόσφαιρα του έργου. Σύγχρονο, φρέσκο, έξυπνο.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Η μετάφραση του That face είναι της Υακίνθης Παπαδοπούλου

Σκηνοθεσία Nίκος Χαραλάμπους
Σκηνικά - Κοστούμια Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Φωτισμοί Νίκος Καβουκίδης

η Δραματουργική Επεξεργασία του Θωμά Βούλγαρη
βοηθός σκηνοθέτη Μαρίνα Υψηλάντη

Ηθοποιοί:

Αιμιλία Υψηλάντη, Γιάννης Ζαβραδινός, Μιχάλης Καλαμπόκης, Βάσια Λακουμέντα,
Βάλια Παπακωνσταντίνου, Φιλομήλα Χριστοφόρου.

Παραστάσεις: Τετ. 9μμ, Πέμ. 9μμ, Παρ. 9μμ, Σάβ. 6.30μμ και 9μμ, Κυρ. 8μμ
Εισιτήρια: 22 €, 20 € για Τετάρτη και Πέμπτη, 15 € φοιτητικό

Διάρκεια: 1 ώρα και 50’ χωρίς διάλειμμα

ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΩ
Ελευσινίων 15
στάση Μετρό Μεταξουργείο (έξοδος Δηλιγιάννη), 10437 ΑΘΗΝΑ
τηλ: 210-5201.684
Email: info@argotheater.gr
http://www.argotheater.gr

http://en.wikipedia.org/wiki/Polly_Stenham