Albert έλα ξανά! Κάνε την Ελλάδα θεώρημα.

Όταν ρώτησαν τη Μαρία Δαμανάκη πώς θα τα καταφέρει ως Επίτροπος Αλιείας, απάντησε “With a little help from my friends”…Με αυτήν την ‘‘ιστορική’’ φράση, η Μαρία Δαμανάκη-Beatles, πρέπει να είναι το πρότυπο μίμησης για όλους, κάθε φορά που ένας στόχος δύσκολος και μακροπρόθεσμος βρίσκεται μπροστά μας.

«Ένας στόχος βρίσκεται μπροστά μας». Μελετώντας αυτήν την πρόταση, εκτός του ότι βλέπουμε το στόχο να αφορά στο χρόνο, παρατηρούμε ότι συνδέουμε το χρόνο με το χώρο. Ώστε ο χρόνος, μέσα από χωρικές μεταφορές («μπροστά μας»), βιώνεται από εμάς ως μέλλον.

Στόχος, όμως, σε αυτό το κείμενο είναι, σχετικά άσχετες ειδήσεις να κουμπώσουν μεταξύ τους. Αγαπητέ Μιχάλη Π., ελπίζω να μην ταξινομήσετε και αυτό το κείμενο στα συγκρίσιμα με εκείνα της Βακαλό, όπως μου είπατε το περασμένο Σάββατο. Αν είναι να στοιχηματίζετε τι εννοώ, το όνομά μου να συμπεριληφθεί και σε παιχνίδι με τίτλο ‘‘στοιχηματίζοντας στην Ελλάδα’’. Δεν θα ήταν και άσχημα, τώρα που το σκέφτομαι. Το ‘χω: «Μια τραγωδία σε ερωτήσεις για όλη την οικογένεια»… π.χ. Σε ποιο χορικό της Αντιγόνης υπάρχει αυτό το υπέροχο ‘‘Μα ο Δίας απεχθάνεται τα λόγια τα παχιά του κομπασμού και αστροπελέκι ρίχνει σύρριζα’’, ετσετερά, ετσετερά..; Αφήστε που το παιχνίδι μου, πιστεύω, θα άρεσε και στην κυρία Μαρία Τζάνη. Μη νομίζετε, υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν αρχαία Ελλάδα (και 11888, οκ.). Το πρωί ξυπνώντας, μια οπαδός πιστά προσεύχεται: «Σχώρα με, Δία, για το προπατορικό, το αμάρτημα γονέων που δε με ‘βγαλαν Διοτίμα..Εγώ γίνομαι Διοτίμα μέρα με τη μέρα. Για σένα, Δία». Επ’ ευκαιρία, στο http://www.mariatzani.gr/interviews/tv.html, διαπιστώνουμε να υπάρχει μια σύμπνοια περιεχομένου. Όλες οι ενότητες, με ένα κλικ φαίνονται ίδιες. Είναι υπό κατασκευή , αλλιώς, τιμούν το μέλλον. Ή μπορεί να περιμένουν και το Δία, ποιος μπορεί να πει; Ο Αλέξης ή ο Γιώργος;

Όνομα ονομάτων. Τη θαυμάσαμε να μεγαλουργεί πρώτα στο Ράδιο Αρβύλα (εκείνοι, συνεπείς στο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, πρόβαλαν και καίρια αποσπάσματα ρόλων της) και μετά, χτες, στο Λαζόπουλο. Είναι μια κυρία μπλε και αγέρωχης κορμοστασιάς. Συνέθεσε διάφορα προσφιλή ονόματα, -το Γιώργο και τον Αλέξη- αναδεικνύοντάς τα σε ποίημα, ως μια μορφή ποιητικού ρεαλισμού. Κρίμα! Από αυτό το ανάλαφρο άσμα απουσίαζε ο Αλέκος. Πολύ στεναχωρήθηκα και ζούμε σε περίοδο εκπτώσεων. Να μη σκεφτεί τον Αλέκο, τι παράλειψη! Ας κάνω ένα ποίημα, κι εγώ τώρα: Μιχάλη Μ, Χρήστο, Κώστα! Οποία ποιητική πανδαισία, τρία παιδιά βολιώτικα θαρρώ! Κρατούν του τσίπουρου τα γκέμια, ροδοκόκκινα και λένε «Να Αντιγόνη, πάρε ένα μήλο»… αλλά μήλο που τους κούναγε, το μήλο ήταν η απόδειξη που πέταξαν, και δεν έβαλαν στην εφορεία.

Κι όμως, ποιητική σύνθεση βάσει ονομάτων έχω διαπράξει στο μακρινό παρελθόν, όταν ήμουν 19 τριγύρω («τριγύρω», άλλη μία χωρική μεταφορά ). Ξενυχτισμένοι τότε ψάχναμε ένα μπαρ στο Ζάππειο-δεν το είχαμε βρει, δε θέλω να υπάρχουν αφηγηματικά κενά- αλλά όπως περάσαμε από εκεί, κάποιοι έστηναν κάτι δοκάρια. Υποθέσαμε ότι ήταν για πασαρέλα. Έλα, όμως, που η περιέργεια για ποιον ήταν, με έκανε να προχωρήσω λίγο ακόμα και να ρωτήσω. Γυρίζοντας, είπα: «α, τίποτα, ενός κρητικού είναι. Νίκος Κετάκης». Αυτό έχει μείνει, γελάμε ακόμη για τότε. Τέλος-πάντων, ευτυχώς το χιούμορ σώζει. Είναι και δωρεάν: σημαίνει ότι συμφέρει. Και επειδή το τριώδιο άνοιξε, 15 Φλεβάρη είναι η καθαρά Δευτέρα, κάτι μου λέει ότι θα «πασαρελάσουν» διάφοροι ενδεδυμένοι από τις οθόνες μας. Αν μας ακούει ο Άλμπερτ, ας κάνει κάτι. Αν μας βλέπει, ξέρει ότι πράγματι η θεωρία του έπιασε τόπο. Άλμπερτ, εσύ που ξέρεις, πες τους ότι η ζωή στην Ελλάδα εμπνέει. Ever!