Διάπλαση παίδων με συνισταμένες και ένα βιβλίο

Συνήθως το ελάττωμα του φίλου, μας ενοχλεί όταν το διαθέτει σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι το διαθέτουμε εμείς. Γι’ αυτό και το εντοπίζουμε, χωρίς πάντα να βιώνουμε νοερά αυτή τη διαδικασία. Αντίθετα, γινόμαστε γενναιόδωροι προφορικά. Χαρακτηρίζουμε το φίλο μας με διάφορα κοσμητικά του τύπου «που είσαι έτσι, έχεις αυτό και εκείνο».
Η σχέση μας με τους άλλους ξεκινά από την παιδική ηλικία, όταν ακόμη δεν ήμαστε σε θέση να συνειδητοποιήσουμε τα «πώς» και τα «γιατί» των πράξεών μας. Είναι αντιληπτό ότι αυτή η σχέση διαμορφώνεται, πρώτα, μέσα στην οικογενειακή κατάσταση.

Ένα παράδειγμα τέτοιου ‘‘μάρκετινγκ’’ είναι: δύο μικρά αδέλφια κάθονται για μεσημεριανό και πρέπει να μοιραστούν μια αγγουροντομάτα. Και στα δυο παιδιά αρέσουν τα δροσερά αγγούρια, τα οποία είναι κομμένα σε μικρά κομμάτια. Το αγοράκι, όμως, είναι υπερκινητικό και, άρα πιο άτακτο από το κοριτσάκι. Για αρχή, της ρίχνει μια κλωτσιά. Δεν συμβαίνει κάτι, το κοριτσάκι, καλοπροαίρετο, πιστεύει ότι έγινε κατά τύχη. Ο μικρός συνεχίζει τον αγώνα, ρίχνοντας δυο ακόμη κλωτσιές στο κοριτσάκι. Με τα πολλά, αυτό εκνευρίζεται και κοιτάζει κάτω απ’ το τραπέζι να δει τι τρέχει. Ρίχνει μια παρατεταμένη ματιά στα πόδια της, ανησυχώντας μήπως οι κλωτσιές γίνουν μελανιές, θίγοντας τη σωματική εικόνα. Και ετοιμάζεται να περάσει στην αντεπίθεση. Αλλά μέχρι να ξανακοιτάξει ευθεία το αγοράκι και με άγριο ύφος, τζίφος! Αυτός έχει προλάβει και έχει φάει τα περισσότερα αγγούρια. Και αυτά τα αγγούρια δε γυρίζουν πίσω. Συμπέρασμα: μην κοιτάς ποτέ εκεί που δεν υπάρχει φαγητό.

Στο παιδικό μάρκετινγκ, ένας άλλος παράγοντας είναι ο χρόνος. Άλλο, αδελφικό, παράδειγμα: στο κοριτσάκι αρέσουν τα μακαρόνια και τα τρώει γρήγορα. Και στο αγοράκι αρέσουν, αλλά δεν του αρέσει που το κοριτσάκι θα «τερματίσει» πρώτο και θα δει τηλεοπτικό πρόγραμμα της προτίμησής της, επειδή μετά, τρώγοντας το φρούτο του, θα είναι αναγκασμένος να το παρακολουθεί μαζί της. Οπότε, ευρηματικό το αγοράκι, σκέφτεται τι ελέγχει την τηλεόραση. Απάντηση; Το TV control. Ιδού: για το σχέδιο δράσης αυτό το στοιχείο πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Αποφασίζει, επομένως, να κρύψει το TV control, με αποτέλεσμα το κοριτσάκι, χαρούμενο στο τέλος του φαγητού της, πρέπει να περιμένει μέχρι ο μικρός ‘‘ευρηματίας’’ να ολοκληρώσει το γεύμα του, ώστε να δουν μαζί το πρόγραμμα που αυτός θα επιλέξει. Αν το κοριτσάκι είναι πεισματάρικο, ενδέχεται να τα χάσει όλα, να μη χαρεί ούτε την καλή θέση «της γωνίας» του καναπέ, ψάχνοντας εδώ κι εκεί για το TV control, που το αγοράκι δεν έχει κρύψει παρά μέσα στο παντελόνι της πιτζάμας του: μάταιος κόπος, με λίγα λόγια, ήταν το ψάξιμο.
Συμπέρασμα: σημασία έχει ποιος έχει τα κουμπιά με το μέρος του και όχι σε κοινή θέα.

Όλα αυτά, όταν μεγαλώνουμε, είναι αστεία περιστατικά, οι αφηγήσεις των οποίων φέρνουν γέλιο στα μάτια. Όμως, υπάρχουν και άλλα, περιστατικά-τραύματα, για τα οποία είναι ωφέλιμο να ακούμε ομιλίες επιστημόνων, πρόθυμων να δίνουν από το χρόνο τους. Ώστε, τότε, κατανοούμε το ρόλο και τη θέση μας σε καταστάσεις: του παρελθόντος αλλά και του παρόντος. Μια εκδήλωση με θέμα ‘‘ψυχολογία και κοινωνία’’ από τις εκδόσεις Πεδίο, αφορά στην παρουσίαση του βιβλίου Εισαγωγή στην Ψυχοτραυματολογία και στην Τραυματοθεραπεία, της συγγραφέως Δόμνας Βεντουράτου, και πρόκειται να πραγματοποιηθεί στο βιβλιοπωλείο Ιανός, Σταδίου 24, την Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου, στις 20.30.