14. Καλοκαίρι μέσα στο χειμώνα.

Ιστορίες των Αθηνών (2), Νο 14.

Σκέπτομαι σημαίνει ακαθόριστα βλέπω. Η μικρή μυωπία, ενδεικνυόμενη κληρονομιά, ότι να είσαι ενήλικας «αδιάφορα σημαίνει», πράγματι σημαίνει διάφορα. Επινοώ διαρκώς έναν κόσμο δικό μου. Το μάτι πλανιέται τριγύρω, δεν ξέρω ακριβώς που, παραγνωρίζω αυτό που βλέπω. Λοιπόν η σκέψη μάλλον είναι με φαντασία, και φαντασία χωρίς σκέψη δεν υπάρχει. Ο Μομπίλ πετάει από δωμάτιο σε δωμάτιο, είναι ένα βέλος χωρίς ακριβή προορισμό. Βλέπω μπροστά μου τα αναληθή ως αληθινή σκέπη της αλήθειας. Μυστήριο φαντάζομαι είναι το πώς σκεπτόμαστε. Έχουμε επιρροή σε ανθρώπους με τη σκέψη μας αλλά γεννώνται στιγμές που δεν ξέρουμε πώς αυτή η σκέψη γεννιέται. Είναι κοινωνικά τα κίνητρα; Πρέπει να είναι και κοινωνικά. Μαζί όμως με την ιστορία του κοινωνικού, πτύσσεται συγχρόνως μια ιστορία για το ίδιο το αισθητικό. Από τη στιγμή που μαζεύω άσπρα κίτρινα μικρά φτερά στο σπίτι, από τη στιγμή που χρησιμοποιώ κίτρινα καλαμάκια στον καφέ μου; Τίποτε δεν έρχεται τυχαία. Επιλέγω κίτρινους χαρτοφύλακες και εξώφυλλα τετραδίων. Πτυσσόμενοι άξονες κίτρινου…Κουρνιάζω τη μύτη μου δίπλα στο Μομπίλ και βρίσκει στήριγμα στην παλάμη. Μυρίζει σαν φρέσκο ζεστό ψωμί. Αμέσως μετά τον ύπνο. Ο ήλιος αποχώρησε και ο ουρανός έσφιξε το τελευταίο αποχαιρετιστήριο κελάηδημα στην αγκαλιά της δύσης. Κιτρίνισε απ’ το καλό του. Άλλη αίσθηση, νέα μεταφορά. Νιώθει πάλι βαρύς και μαζεύει τα νύχια μέσα στα πούπουλα. Ελαφρύς προετοιμάζει τα φτερά του. Ξανά κοιμάται. Έσφιξε το κεφάλι στην κρύπτη. Σύντομα θα μεταφερθεί στο σιγανό ελάχιστο πισωγύρισμα, θα νανουρίζει διαρκώς το ρόδο της καρδιάς του. Μακριά από ετοιμασίες στον έξω κόσμο. Ωστόσο, κοιτώ ένα Saltarin Colibandeado, Madre de Dios, σε μια καρτ-ποστάλ απ’ το Περού. Τι μακρινός και κοντινός συγχρόνως που είναι ο κόσμος. Και η σκέψη;

(συνεχίζεται)