Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

1. Πριν όλα αρχίσουν. Η οπτική συνάφεια με το 7.

Ήταν η ώρα μόλις 7 το απόγευμα. Το επτά ήταν σαν ένα πουλί με ανοιχτές στον άνεμο τις δυο φτερούγες του και κυνηγούσε τον Υπερίωνα ήλιο. Στα δεξιά του, ο Ήλιος, το κεχριμπάρι του ουρανού, δεν έλαμψε για τελευταία φορά, όπως αναμενόταν. Οι φτερούγες δεν είχαν τι να κυνηγήσουν τότε και απ’ την τυφλή λαχτάρα τους, ευχήθηκαν στον Ουρανό να τις βοηθήσει. Και τότε, ο Ουρανός στο 7 πρόσθεσε μια τρίτη στιγμή, για να είναι το επτά τρίγονο, τρεις φορές γεννημένο, και να μη λυπάται για την απώλεια του ήλιου. Από τώρα και στο εξής, το 7 θα ήταν αιώνιο και θα συμβόλιζε όλο το χρόνο της ημέρας, τα πιο σημαντικά στάδια. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Όμως, αφότου το 7 συνδέθηκε με την αιωνιότητα, η τρίτη στιγμή ήταν η μάταιη. Είχε την πολυτέλεια να εμφανίζεται όποτε ήθελε, αλλά συγχρόνως υστερούσε έναντι των άλλων δύο, καθώς δεν ήταν απαραίτητη για να σχηματιστεί και να διαβαστεί το 7 από τους ανθρώπους. Οπότε, με την πράξη του, ο Ουρανός είχε μόλις σπείρει τη διχόνοια, στην τριάδα του 7, σε μια προσπάθεια να είναι δίκαιος. Ήταν προτιμότερο να αφήσει το 7 να κυνηγά, σαν πουλί, τον ήλιο, παρά να του φυγαδεύσει το χρόνο, βοηθώντας το να νιώσει αυτάρκες, χωρίς την ανάγκη να ονειρεύεται πως φτάνει τον ήλιο. Ο ήλιος και το αλλού ήταν απαραίτητα για το 7. Για να ζει με στόχο και να μην είναι μέσα στον κλειστό κόσμο του. Ο Ουρανός το ήξερε αυτό, όμως έπρεπε το 7 να αγαπήσει τον εαυτό του ξανά από μόνο του και από την αρχή, για να στραφεί και πάλι στον ήλιο. Ήταν απλώς θέμα χρόνου.

(συνεχίζεται)