Χριστουγεννιάτικος κόσμος το πρωί

Τα φώτα ξεσκεπάζουν την πόλη. Ξημερώνει λαϊκή. Σύντομα ξεκινά το συνηθισμένο τροπάρι της Τετάρτης. Πορτοκάλια, μανταρίνια και μήλα σε σειρές, αμέτρητα όλα, αρπάζουν, με τη φρεσκάδα τους, τις αγουροξυπνημένες ματιές. Πιο κάτω παρατάσσονται άοσμα ρόκες και μαϊντανοί. Όμως, αμφότερα δεν φτουρούν. Συμπέρασμα; Το πράσινο μαραίνεται. Η αισιοδοξία εκλείπει. Οι κοινωνικές επιχειρήσεις της Κατσέλη εγγυώνται μεν, παραγράφουν δε ένα και το αυτό: την αισιοδοξία. Μια φορά και έναν καιρό θεωρούνταν ένα όμορφο και δίκαιο κράτος. Με υπογραφές και συμβάσεις. Μια φορά και έναν ζοφερό, ήταν ένα άνομο κράτος που έπρεπε να πείσει πόσο δίκαιο φαίνεται. Πόσο επιθυμεί να είναι δίκαιο. Με όλο του το «είναι» πάνω στη σκηνή, και γιατί όχι, και με μπόλικα κιλά σιλικόνης, silly σκόνης. Χρυσόσκονη τρέχει από παντού. Φωτάκια κρέμονται και στα δέντρα, έξω από τα ξενοδοχεία πολυτελείας βεβαίως. Για τις 23 ώρες της γης, εφόσον τη μία, κάποτε, για την τιμή του Πρυώνη, την τιμήσαμε. 2010 προς τα ξεχαρβαλώματα και «οδεύουμε» στο 2011. Οδεύουμε για να χάνουμε, keep walking, έχουμε τόση ενέργεια, που το ντουί τα κακάρωσε και ζητιανεύει από εμάς τώρα. Λίγη λάμψη για το περιβάλλον. Εν όψει των εορτών, κάπως γυαλίζουν τα τζάμια, κάπως ο κόσμος ζουμάρει τιμές για να σύρει με τζάμπα δύναμη την πόρτα του πολυκαταστήματος, λίγο απ’ το ένα και λίγο απ’ το άλλο, εύκολα συμβαίνει: πεζός έλαμψε, δηλαδή, κόλλησε η μύτη στο τζάμι χωρίς να δει πως υπήρχε και τζαμένια πόρτα και ήταν μάλιστα κλειστή…μάλιστα κύριε. Τριγυρίζω λοιπόν, στην Πατριάρχου Ιωακείμ, και έξω από μια βιτρίνα με γυναικεία ρούχα, ένας μικρός φωνάζει: «κεράκια, κεράκια!».. Η μαμά του σχολιάζει στη φίλη της και στο μπέμπη: «πού τα πρόσεξες, τα κεράκια, μπράβο, ναι, να κεράκια». Πράγματι. Αφού τα ρούχα στις κούκλες είναι από στρας και πούλια, ο μικρός τα είδε σαν τα ρούχα του γυμνού βασιλιά, ανύπαρκτα. Yes he can. Οπότε, καλού κακού, χριστουγεννιάτικα μαζί με τα στρας, οι μαμάδες ας προτιμήσουν κι από ένα κεράκι για συνοδευτικό. Έτσι, θα τραβούν την προσοχή των πανέξυπνων παιδιών τους χωρίς να θεωρούνται γυμνές βασίλισσες στο ρεβεγιόν. Άλλωστε, μια παλιά κινέζικη παροιμία λέει: «καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το απέραντο σκοτάδι». Διεθνής Αμνηστία. Έχει ιστορία χωρίς παπιγιόν. Από ποια άποψη; Της ποιότητας Ράινερ Μαρία Ρίλκε. Βιβλίο-προσκέφαλο, Η Σοφία του Ρίλκε, Πατάκης. Ενδείκνυται και για μετωπικές ρίψεις, στα ανάκλιντρα με ροχαλητό κύρος. Φράση από το βιβλίο που θυμάμαι από καρδιάς: «να είμαστε κάπου συναρμοσμένοι, έτσι εκπληρωνόμαστε, με το να συνεισφέρουμε τη μοναξιά μας σε μια κοινή υπόθεση». Κοινώς; Άχρηστο το σίδερο χωρίς σιδερώστρα και ασιδέρωτα. Συνθήκης άνευ, διαθήκη δεν υπάρχει. Περί χρήματος ο λόγος, αν αυτό που έμαθα, απ’ την ηλεκτρονική έκδοση της Ελευθεροτυπίας (10.12.2010), είναι έγκυρο, τότε το να μας είναι ελκυστικοί άντρες με μηχανές και δερμάτινα περισσότερο από τους ήρεμους ποδηλάτες, αυτό το γυναικείο ένστικτο δεν είναι υστερόβουλο. Απεναντίας. Βιολογικό το θέμα είναι. Διότι, αν αυτό το σπέρμα του ποδηλάτη χάνει τη μάχη με το χρόνο, είναι αραιότερο και χαμηλότερης ποιότητας-κινητικότητας, τότε οι μηχανόβιοι είναι διπλά μηχανόβιοι. Σπέρνουν ζωή εκεί που αλλού αραιοκατοικημένα δείχνουν τα πράγματα. Και αναρωτιέμαι. Αυτή η έρευνα, όπου εμπλέκεται η Βοστόνη και το πανεπιστήμιο είναι γνήσια; Μήπως πρόκειται για ένα gran rifiuto της Ευρώπης, και της Δανίας ιδιαιτέρως, από τις ΗΠΑ; Το δολάριο μας την έφερε ξανά; Αυτές οι έρευνες ανεβοκατεβάζουν μύθους. Στη Δανία που ο ποδηλάτης κορνάρει και αγριοκοιτά αν τυχόν ωραίος σαν Έλληνας εσύ, περπατάς στη δική του πλευρά, ο ποδηλάτης με ήθος είναι δυνατόν να στιγματίζεται από τα επιστημονικά ακαδημαϊκά δεδομένα; Και εκεί που διαπίστωνες πόσο παιδί έδειχνες στην Ευρώπη, εσύ με το αυτοκινητάκι, το μπαλκόνι –δεύτερο σπίτι, το σαλόνι με την «υπαίθρια» τηλεόραση, επειδή απλά «μπορούσες και είχες τη δύναμη, ορθά να πράξεις και δάνεια να υπογράψεις, εσύ που έτρωγες απ’ το ψωμί Κατσέλη», τώρα δικαιώνεσαι. Αν η Ωραία Ελλάς, ένα ερωτικό γράμμα συνέτασσε με βάση τα σημερινά δεδομένα, αλλά όπως στις αρχές του 1900, και απευθυνόταν σε έναν Ευρωπαίο ποδηλάτη-μονάρχη, θα ξεκινούσε κάπως έτσι: «μεγαλειότατε, ευτύχησα να σας γνωρίσω σε μια εποχή που παλεύατε για να σώσετε το σπέρμα σας». Σπέρμα και στέμμα. Και στο Δ.Ν.Τ. μέσα, σε αυτήν τη Δημόσια Νοσηλεία Τρομοκρατίας, πάντα με τις κοινωνικές παροχές και τα ψίχουλα Κατσέλη, τώρα που έρχονται Χριστούγεννα και γιορτές, ας βλέπουμε τηλεόραση τις νύχτες, να είμαστε και κοινωνικά ευαίσθητοι, ενήμεροι από διαφημίσεις. Φύτρωσαν ξαφνικά τόσες ιστοσελίδες για ευπαθείς κοινωνικά ομάδες που τελικά δεν χάσαμε μόνο το δάσος και την κοινωνία, δεν βλέπουμε πια ούτε το δέντρο ούτε το κέντρο. Και πάνε εναλλάξ, κοινωνικό πρώτα μήνυμα, μετά 090 και ξανά πάλι. Η Αθήνα είναι από μόνη της μια πόλη σε αποκέντρωση. Αλλά…Σε γειτονιές που ζουν μετανάστες, στην είσοδο μιας πολυκατοικίας υπάρχουν γείτονες που στολίζουν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Και η γιορτή του δέντρου ανήκει στην πολυκατοικία αντί σε ένα διαμέρισμα. Δεν ‘πα να ‘χουμε Δ.Ν.Τ. και ασανσέρ τρύπα, εμείς τη γιρλάντα στο ασανσέρ θα την κρεμάσουμε. Χρόνια πολλά και καλές γιορτές. Είναι οι μέρες που στο χριστουγεννιάτικο κόσμο το πρωί, δεν θα απαιτείται να στρώνουμε γρήγορα το κρεβάτι μας, ανεβάζοντας το πάπλωμα (λέμε τώρα). Δεν θα ζηλεύουμε βλέποντας την ανάσα του κρεβατιού που μόλις αποχωριστήκαμε. Θα είμαστε κι εμείς μέσα. Κοιμώμενοι και ονειρευμένοι…

*δεν κοιμάμαι εκεί...είναι από την Ιρλανδία και την ευρύτερη περιοχή στο κάστρο Μπενράτι η φωτογραφία...