Χωρίς αυτά δεν θα ήμαστε.

Ο χρόνος τώρα ρίχνει το αναπόφευκτο φορτίο του χρόνου, το ρομάντζο που τέλειωσε. Σκύλοι σημάδεψαν το σημείο εκτός από μερικά αποφάγια που άφησαν. Και σήμερα η πόλη σφύζει από ένα μακρύ κατάλογο περιστατικών θανάτου. Σφύζει από αγωνίες. Από καβαφικά αρπαχτικά και ένα κοινό που χτυπάει χαλαρά παλαμάκια. Για αυτό που δεν είδε, για ένα σύγχρονο εστέτ μοιρολόι, μια επινόηση της σύγχρονης εποχής. Πόσο; 1 ευρώ το λεπτό; Θέαμα και πολυπραγμοσύνη. Πολυπραγμοσύνη έναντι αεργίας. Κατανάλωση έναντι άλωσης. Το τέρας του κενού μακριά από εμάς. Έξω απ’ τα σπίτια μας. Η αναμέτρηση με το κείμενο όλο και αναβάλλεται. Ας μελοποιηθεί ο ποιητής, να δώσει και μια χαρά στον κόσμο. Μια χαρά και δυο τρομάρες. Και χέρια ψηλά στο τέλος, πώς να κηρύσσουν την επανάσταση. Έπεσε η αυλαία, μαζί και η αυτοδιάθεση. Το μελό μας τελείωσε. Σε στενούς και ακανόνιστους δρόμους, ζητείται πλήρωμα. Σχολεία αγκυροβόλησαν, πλοία σχόλασαν. Οι αναπληρωματικοί του καιρού τρέχουν παντού. Από τις άδειες εκπαιδευτικές ώρες μέχρι τις γεμάτες παραπλήσιες θέσεις. Κάποτε βλέπαμε με μισό μάτι αναπληρωτές που έρχονταν σε θέσεις καθηγητών μας που απεργούσαν. Τους κοιτάζαμε με υποψία, επειδή δεν ήταν οι αγαπημένοι μας, δεν ήταν οι καθηγητές μας. Οι νεοφερμένοι ήταν απλώς οι άλλοι. Και σήμερα, αναλώσιμοι όλων για όλα, λείπουν οι καθηγητές «μας». Μάσκα για τη νύχτα, μάσκα για τη μέρα. Το αίμα της πόλης σήμερα φορά μάσκες. Στα χαμένα δρομολόγια των λεωφορείων. Στις περικοπές. Στα χαμένα αποφάγια, στα μικρόβια του δρόμου. Το αίμα της πόλης σήμερα κυλά από το σώμα της. Από τις υπηρεσίες. Από το δημόσιο που γίνεται ιδιωτικό. Χωρίς αυτά όμως δεν θα ήμαστε. Τραγικοί και στο χορό της αβεβαιότητας. Μήπως είμαστε άλλοι, με την άλλη έννοια. Μήπως δεν είμαστε.