Στο σκοτάδι, εκείνη παίζει μαζί του. Τη χτυπάει στις γωνίες, περιμένοντας να του απαντήσει με ένα δικό της νεύμα. Με τον ερχομό της νέας ημέρας, στο φως, εκείνα επανέρχονται πιο δραστήρια. Τα δαγκώνει επίμονα, απαιτητικά, γρήγορα. Επιδιώκει να υπερισχύσει. Θέλει τη νίκη. Εγώ επινοώ ονόματα, με τα οποία του μιλώ τις στιγμές που μοιραζόμαστε: αγαπουλάκι, μπαρτζαρούχα, κιτρινομπεμπάκι, ζαβολιαριτζή, πουπουλένιο τόπι, μικρέ φτερωτέ άγγελε, σίφουνα φτερούλη, και άλλα, ονόματα της στιγμής, μερικά από τα οποία μου διαφεύγουν. Όπως μου ξεφεύγει και αυτός, από δωμάτιο σε δωμάτιο, κι εγώ ξεφεύγω από όλα όσα σκέφτομαι ότι πρέπει να γίνουν. Ο μύθος δεν αξίζει όσο ένα σαββατοκύριακο, ο μύθος αξίζει όσο ο ρυθμός, όσο η κατάσταση να αλλάζεις. Αυτό είναι το προνόμιο. Ο μύθος είναι ο χρόνος. Αυτός ο τίγρης που ορμητικά κινεί προς το μέρος σου, όταν δεν προλαβαίνεις. Ο χρόνος τρέχει αλλά δεν σε παίρνει μαζί του. Οι χαμένες ευκαιρίες μαρμαρώνουν το πάθος σου για ζωή. Τότε έρχεται η φυσική όραση, για να σου ζυγίσει ξανά το βαρύ τίμημα της ελευθερίας. Δεν χρειάζεται να υποκύπτεις στο άγχος. Στο σκοτάδι, είμαστε αυτός, αυτή και εγώ. Εγώ παρατηρώ. Αυτός αντιδρά. Η μύτη κινείται, με τη φορά που της δίνω. Αυτός πάλι αντιδρά. Συγκρουόμενο παιχνίδι δίχως τέλος. Ξύνει εκεί που φωνή δεν υπάρχει, καταδίωξη στο μεγάλο ρουθούνι, κυνήγι, ανεβοκατέβασμα. Τι άλλο ακόμη μπορεί να κάνει; Περιμένω. Πού και πού ακούω ένα μικρό ήχο να απελευθερώνει δίπλα μου. Μοιάζει με λαχάνιασμα, μπορεί και με γουργούρισμα. Είναι στ’ αλήθεια γλυκός. Μικρός. Υπέροχος, όπως αναπάντεχος. Με εκπλήσσει ο τρόπος, που απαντά στο παιχνίδι, κάθε φορά παρόμοιος αλλά ποτέ ακριβώς ο ίδιος. Αυτός, αυτή κι εγώ: σκοτεινό τρίγωνο.
(συνεχίζεται)
(συνεχίζεται)
Posts
No comments:
Post a Comment