Και όπως η Θέτιδα υπερπροστατευτικά φερόταν, δεν προόρισε για τον Αχιλλέα αυτό που δικαιωματικά του άξιζε. Δεν του επέτρεπε φτερά να ανοίξει στη ζωή, με το να διεκδικεί γι’ αυτόν αθανασία. Ευτυχώς έμειναν μερικά τρωτά σημεία, οι πτέρνες, να αποδεικνύουν τη θνητή κατάσταση του γιου της. Αν δεν κινδύνευε κάποιος απ’ το θάνατο, ποια θα ήταν η αξία της ζωής; Αν δεν υπάρχει ρίσκο, τότε ποια είναι η φύση του παιχνιδιού; Υπάρχει «φυσιόραση», πηγαία φυσική όραση, αλλά αυτή προέρχεται απ’ το παιχνίδι ρίσκου και ετοιμότητας. Εδώ, η θεϊκή διάσταση, η μεταφυσική, δεν είναι κακορίζικη. Η Κουμάρι, μορφή ζώσα της Ντέβι, πρόωρο θάνατο στον άντρα δεν θα φέρει. Η γυναίκα της λατρείας, κοσμοείδωλο και δάκρυ είναι. Πρέπει να παραμείνεις πλησίον του κινδύνου για να έχεις τη δύναμη να απορείς και να ματώνεις. Μάτι χωρίς δύναμη και βέβαια δεν υπάρχει. Όλοι είναι Άνακτες σαν καλούνται να ρωτούν τον εαυτό τους. Από πού τράβηξαν και πού έφτασαν, πώς ήρθαν και πώς φεύγουν, τι είναι η αχίλλειος πτέρνα και τι αλήθεια συμβολίζει; Η λήθη έρχεται με τη φθορά, γεννά τη φαντασία. Αυτή είναι η πορεία να κινείς μπροστά και να γνωρίζεις. Η άλλη η περιβόητη, η αθανασία έρχεται όταν θυμάσαι και περιδιαβαίνεις τον παρελθόντα χρόνο. Σε βρίσκει όταν γυρίσεις πίσω. Στο σκοτάδι. Εκεί, σαν κυπαρίσσια ζουν σκιές και καταθέτουν την αλήθεια τους, σαν να μην ήθελαν ο χρόνος να κυλήσει. Όπως το ελάφι, του Απόλλωνα και της Άρτεμης, με τα χρυσά τα κέρατα και τα ασημένια τα στολίδια, από λάθος σκότωσε ο Κυπάρισσος, παρακαλώντας τον Απόλλωνα αιώνια να θρηνεί ή να πεθάνει, έτσι και οι σκιές στη σκέψη, τη θλίψη του Κυπάρισσου επιφέρουν.
(συνεχίζεται)
Posts
No comments:
Post a Comment