Μην τον χάσω. Αυτό φοβάμαι. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι μια μέρα θα συμβεί. Μπορεί, όμως. Ύστερα από κάποιο ταξίδι, αν γυρίσω και τον βρω σε ύπνο βαθύ χωρίς επιστροφή, χωρίς επαναφορά. Κάθε φορά που λείπω, ακόμη και για σαββατοκύριακο, εμφανίζεται στα όνειρά μου. Έχω μήνυμα από το κίτρινο πουλάκι. Ο Μομπίλ είναι μόνος του. Με καλεί. Θα μπορούσε. Το ενοχικό μυαλό ανακαλεί. Την απόφαση να φύγω. Αναπνέω για το μη αναμενόμενο. Αυτό είναι. Άντρο ευθύνης ή υπευθυνότητας; Τι έχω και πού βρίσκομαι; Ερινύες γέννησε η γη συλλέγοντας του άντρα της το αίμα, του Ουρανού το κόκκινο. Και έκτοτε τις νύχτες, οι Ερινύες επισκέπτονται αυτό που για άντρο νομιζόταν. Μου υπενθυμίζεται πώς δεν μάζεψα φτερά άσπρα και κίτρινα απ’ το πάτωμα, πώς δεν είδα τα φτεροκοπήματά του, πώς δεν… όλα μια άρνηση. Μήπως, στο όνειρο, η αγάπη βουίζει και η επάνοδός του σημαίνει την αξία να ρισκάρεις; Ονειρεύομαι πως βγήκε απ’ το σπίτι και κρεμιέται από ένα δέντρο πράσινο. Για να τον πιάσω, πατώ στην άκρη μιας λουλουδάτης τέντας. Από κάτω έχει γκαζόν αλλά βρίσκομαι ψηλά. Στο μεταξύ βλέπω πολλά καναρίνια –μετρώ 7 σχεδόν- αλλά όταν τα πλησιάζω, από την επαφή και την όσφρηση, καταλαβαίνω ότι κανένα από όλα δεν είναι το δικό μου. Και αυτό, πως μάλλον τον έχω χάσει, ενώ ο κόσμος με τα υπόλοιπα καναρίνια εξακολουθεί ίδιος να γυρίζει, είναι ύπουλο βάρος. Βλέπω ένα ολόιδιο με το δικό μου αλλά δεν είναι το δικό μου. Τον κόσμο ζυγίζουν τα ίδια, τίποτε δεν μετριέται ίδιο για μένα. Το όνειρο τελειώνει πιάνοντας το Μομπίλ αλλά το περίεργο, να βλέπω σήματα τρόμου και να ξέρω ότι ονειρεύομαι, έντονο συνεχίζεται.
(συνεχίζεται)
Posts
No comments:
Post a Comment