Και ο φετινός Σεπτέμβριος ήταν μάταιος. Γιος απ’ τη μοίρα Κλωθώ, ένας μήνας για προετοιμασίες και φτεροκοπήματα χωρίς γνήσιες προβλέψεις για το τέλος. Ο ήλιος αρχίζει να πέφτει νωρίτερα το Σεπτέμβριο. Όμως, τη νέα ορμή, που δίνει γιατρικό, έχουν τα κύματα. Αυτή προέρχεται από το ιώδιο. Για να συνεχίζουν οι άνθρωποι, επαφή να έχουν με τη θάλασσα, η θαλάσσια θεά Θέτιδα, σε μαύρο κεχριμπάρι μεταμορφώνεται. Ενώ πέπλος λευκός τυλίγει την αόρατη μορφή της, κατοικεί πλέον στα μάτια αυτών που αγαπούν τη θάλασσα. Πέπλος της είναι τα δάκρυα, που κυλούν στα πρόσωπά τους, όταν η Θέτιδα τινάζει τα μαλλιά της. Και Άνακτες, υπήκοοί της είναι μέσα απ’ τον τρόπο που κατευθύνονται οι ματιές τους. Όλοι έχουν ανάγκη και αγαπούν τη θάλασσα. Φιλόδοξοι, απόμακροι, ταξιδιώτες, γενναιόδωροι. Γίνονται Άνακτες, βασιλείς κυριαρχίας, στον αγώνα τους να κατακτήσουν κάτι. Κι έτσι όλοι οι μέτοικοι των πόλεων σέβονται τη θάλασσα και τη Θέτιδα, όπως σε άρμα πύρινο, κατά μήκος ενός πεζόδρομου τιμητικά θα την κινούσαν. Στην ουσία, αυτή είναι η φύση των ανθρώπων. Να αγαπούν τη θάλασσα. Αποζητούν τη δύναμη, το ιώδιο, το μαύρο κεχριμπάρι. Κοιτούν μέσα στα μάτια τους, μήπως αναγνωρίσουν το σκιερό πέρασμα του χρόνου. Και κλώθουν διαρκώς την ιστορία τους, περιμένοντας απονομή δικαιοσύνης, το ρόδο από τη Λάχεση, αλλά ποτέ δεν λαχταρούν την τρίτη και τη μάταιη, την Άτροπο, την αναπότρεπτη αλλά και πιο δυνατή. Όχι, οι μέτοικοι του Σεπτεμβρίου, προς τον επόμενο Οκτώβριο, άλλα έχουν στο μυαλό τους. Παιδεύονται σε παιχνίδια της στιγμής, εργάζονται, παλεύουν. Από πόλη σε πόλη αφήνουν ίχνη και ύστερα ψάχνουν να δουν πετάγματά τους. Γυρίζουν όμως οι δείκτες προς τα πίσω; Ο χρόνος γνωρίζει πώς να κρύβεται.
(συνεχίζεται)
(συνεχίζεται)
Posts
No comments:
Post a Comment