2011 πλησίον: Η θεά Τύχη και το ταχυδρομείο.

Να δίνουμε βάση στο ρου της ιστορίας, είπε η Τίνα. Να ρισκάρουμε για το ρου της ιστορίας, είπε η Λέτα. Κι έκτοτε, τις φωνάζουν, όλοι, η ρουτίνα και η ρουλέτα. Με αυτό το διπλό «ρου», ρουτίνας και ρουλέτας, προχωρούμε στο 2011. Ο Άγιος Βασίλης αναμένεται. Την παραμονή Πρωτοχρονιάς, πρέπει όλοι οι υπάλληλοι της πόλης να έχουν κάτι να κάνουν τη μοναξιά τους. Από τον υπάλληλο της τύχης(λαχειοπώλη) έως του καθαρισμού (σκουπιδιάρη). 2011 πλησίον, το όνειρο, που είδα, έχει γούστο. Περπατούσα στην οδό Βασίλη. Στου ‘Αγίου’ Βασίλη την οδό υποθέτω ότι βρισκόμουν. ‘Ποιητικό’ γαρ το όνειρο, δεν ‘αναλύει’. Και ‘γιάειντα’ να αναλύσουμε; Ηλιοφάνεια al dente, κόκκινη ελαφρώς μύτη, γρήγορο βάδισμα. Η σιγουριά σκαρώνεται. Αυτοπεποίθηση, το γέρμα της τύχης, στα μαλλιά μας. Το τελικό κλείσιμο, του 2010, πρέπει να έχει κάτι από σιγουριά, να είναι συμβατό με τα θέλω μας.

Σιγουριά σημαίνει ανάγνωση. Βρίσκω βιβλία παλιά, μυθιστορήματα και διηγήματα, όπως Τον Ξένο του Καμύ, Την Πρώτη Αγάπη του Κονδυλάκη. Διαβάζω την Κρητική διάλεκτο, με τα ‘είντα’ και ‘γιάειντα’, τις κουζουλάδες και τις πυρωμάδες… Σιγουριά σημαίνει επανάληψη. Στέλνω άρον άρον ένα κείμενο με το ταχυδρομείο. Στο σημείο που κολλώ γραμματόσημα, ένας μικρός με λαχεία πείθει την υπάλληλο και του αγοράζει ένα. 8 ευρώ κάνει το λαχείο. Τόσο περίπου πλήρωσα και εγώ αλλά για κάτι πραγματικό. Άφησα την τύχη να πάει χαμένη. Δεν αγόρασα λαχείο για φέτος. Όμως, πρόσεξα ότι στα λαχεία του μικρού εικονιζόταν ένα γυναικείο πρόσωπο. Ήταν της θεάς Τύχης. Το ίδιο ακριβώς πρόσωπο εικονίζεται σε μια καρτ-ποστάλ που είχα αγοράσει εδώ και χρόνια, σε μια εκδρομή του γυμνασίου, αν καλοθυμάμαι. Βρήκα την κάρτα τυχαία, πριν από λίγες μέρες, συγυρίζοντας τα συρτάρια μου. Κοίτα που είχα την τύχη, χρόνια τώρα, και μάλιστα καταχωνιασμένη…

2011: με υγεία και τύχη, καταχωνιασμένη και στ’ αζήτητα, αρκεί τουλάχιστον να υπάρχει!