Λίγο ακόμα και

Ενώ είμαι προσηλωμένη σε ένα κείμενο, το λεωφορείο συνεχίζει ολοταχώς, όλο και βαθύτερα στο σκοτάδι της πόλης, δεν φαίνεται ψεγάδι, ώσπου ο οδηγός βγαίνει ξανά εμπρός στα φώτα της κεντρικής λεωφόρου, και τότε, από πίσω μου ακριβώς, μια παιδική φωνή ακούγεται χαρούμενα που αναγνώρισε μόλις το σημείο κοντά στο μικρό πάρκο, εδώ είναι, αύριο σε εκείνο το μέρος θα έρθουν οι τρεις τους, θα παίξουν με το μπαμπά, λέει στον πιτσιρικά η μαμά του, θα δουν τα «μπουμ-μπουμ», πολλά βεγγαλικά και πολλά «θα», πολλά πυροτεχνήματα για το καλό, το καλό του νέου έτους, ψηλά και ακόμη ψηλότερα και μετά πτώση ξανά στο σκοτάδι, κρότος και λάμψη, λάμψη και κρότος, μια ιστορία πρωτοχρονιάτικη, ένα πρωτοχρονιάτικο αστείο, για το καλό βέβαια και μόνο του 2011, την ώρα που ο κόσμος υπόσχεται πολύχρωμος στο νέο έτος, ότι θα φτάσει ψηλότερα και ακόμη παραπέρα, δυνατός, στα πόδια του, ψηλός, αγέρωχος, με το βλέμμα στον ουρανό, περήφανος, εντυπωσιασμένος, την ίδια ώρα τη συμμετοχή στην ηχηρή ειρήνη του κόσμου κάποιο άλλο τέλος θα μπορούσε να είχε σφραγίσει, ακριβώς επειδή παραφυλάει, στα αποσιωπητικά και πίσω από την πλάτη του μικρού που αμέριμνος θαυμάζει τα πυροτεχνήματα, μια μέρα κι αυτός θα θελήσει να ρίξει από ένα, για το καλό, για πλάκα με τους φίλους του, για να θυμηθεί τον ήχο που άκουγε τότε, παρέα με τους γονείς του, και θα το κάνει ίσως από ψηλά, από ένα μπαλκόνι, ή πάλι στα χαμηλά, μπροστά από την είσοδο μιας πολυκατοικίας, ρωτώντας ύστερα στα σκαστά, αν ακούστηκε, προπαντός αυτό, ακούστηκε, και το φρενάρισμα, και το μηχανάκι που κόλλησε πίσω από το αυτοκίνητο, στην αρχή το μυαλό πήγε στην εξάτμιση, μετά σε κάποιο λάστιχο, ακόμη κανείς δεν είχε δει τη δεξιά λαμαρίνα, ο θόρυβος ήταν ισχυρός και όλοι βγήκαν έξω αλλά φυσικά μεταξύ τους γείτονες, ποιος να δει κάτι, κανείς δεν είδε τίποτε, κανενός ο νους δεν έφτασε μέχρι εκεί, δεν χώρεσε τη βλακεία, ούτε το γέλιο που μπορεί κάποιος να κάνει ρίχνοντας αυτό, ένα «αθώο δυναμιτάκι» ήταν μόνο, το απομεσήμερο, κατά το έθιμο, κάποιοι παίζουν με το έθιμο και τα χέρια τους χρόνια τώρα, εθιμοτυπικά, μα αν έπεφταν γυαλιά στο πρόσωπο, από του κανενός τη ρίψη, αν το δυναμιτάκι έπιανε τόπο πιο μπροστά, αντί για κάτω δεξιά, τώρα παράλληλα, με αυτήν την ένδοξη πρωτοχρονιά, μερικοί θα προσηλωνόμασταν στη σκιά, σε ένα κακέκτυπο νέο έτος, έτσι από ένα ανθρώπινο λάθος, ή ενδεχόμενο πάθος, στο τμήμα φυσικά δεν γνωρίζουν πού να ψάξουν, τον κρότο κατάπιε η γη και ζημιά καμιά, μα έλα που τώρα σκέφτομαι εκείνο το άγνωστο παιδί, που σύντομα θα βλέπει τα μπουμ-μπουμ χωρίς να συνειδητοποιεί ότι χέρια παίζουν με το θάνατο, ενώ φωνές μοιράζονται μια πρωτοχρονιά του ύψους και του βάθους, των βεγγαλικών και της βλακείας, όσο γονείς των σίριαλ ευθύνη και κρίση δεν έχουν μάλλον συνειδητοποιήσει τι ακριβώς σημαίνουν.


*Πρωτοχρονιάτικη λεζάντα: το φυτό έφαγε τη γάτα ή η γάτα το φυτό;