Δεν μπαίνει αν δεν ερευνήσει. Πρέπει να είναι σίγουρος. Στριφογυρίζει. Ο πρώτος κύκλος είναι αναγνωριστικός. Έχει μια ιδέα, από τις προηγούμενες φορές, αλλά η ιδέα ποτέ δεν αρκεί. Διστακτικά βήματα, μικρά, τέντωμα του λαιμού, διαστολή του μαύρου ματιού και ξαφνικά: ο Μομπίλ πείστηκε. Δεν χρειάζεται να γυροφέρει και άλλο. Μπροστά από τη μπανιέρα, κουνά τα φτερά του. Δείχνει να αποκτά μεγαλύτερη ώθηση και με το ράμφος του δοκιμάζει τη θερμοκρασία του νερού. Φρέσκο είναι το νερό και από τη βρύση, δροσερό αλλά παρόλα αυτά, θα αργήσει να βουτήξει ολόκληρος. Η τελετή της μπανιέρας έχει και αυτή τα στάδιά της. Πρώτα, μπαίνει το κεφάλι, ύστερα πιτσιλίζεται το σώμα. Μετά τα συνεχή πίσω μπρος, γύρω από το νερό, μπαίνει ολόκληρος ο Μομπίλ στη μπανιέρα και βρέχεται ολόσωμος σαν αρλεκίνος. Τα κίτρινα καμαρωτά φτερά μοιάζουν τώρα με τις ζάρες από ασιδέρωτο τραπεζομάντιλο. Ιδίως αν επιδιώξω και ανοίξω την πόρτα για να τον ακουμπήσω, φουριόζος πετά ψηλά και στρατοπεδεύει στο πρώτο κουρτινόξυλο που θα συναντήσει. Βιάζεται να απομονωθεί. Βρεγμένος και ζαρωμένος, προς στιγμή, δεν είναι για πολλά. Πρέπει να ανακτήσει την περηφάνιά του και ύστερα έχει καιρό για τα παιχνίδια. Βρεγμένος αισθάνεται και απροστάτευτος. Ούτε κελαηδά. Μόνο πετά ψηλά και ανήσυχα. Δεν επιλέγει σημεία προσιτά για να μην τον πιάσω και τον ακουμπήσω. Την ίδια στιγμή, το πέταγμα στο χώρο ακούγεται βαρύ και μελαγχολικό. Εκεί που ήταν ανάλαφρο και συνοδευόταν από κελάηδημα, τώρα μοιάζει με μια αγγαρεία, απαραίτητη εν τούτοις για να διώξει το περιττό νερό από πάνω του και να στεγνώσει τα δεσμά του. Ελεύθερος είναι όποιος αντέχει το χρόνο μετά τη μεταμόρφωση. Όποιος ξέρει ότι πρέπει να περιμένει για να στεγνώσει.
(συνεχίζεται)
(συνεχίζεται)
Posts
No comments:
Post a Comment