Έχουμε το δικαίωμα να είμαστε ασύγχρονα όντα, χωρίς να κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε μη ρεαλιστές; Ενδεχομένως. Όταν η σχέση της κοινωνικής και υποκειμενικής ιστορίας διερευνάται και αυτό το ερώτημα περί ασύγχρονου δικαιώνεται κατ’ ουσία μέσα στην τέχνη. Διότι, δύο είναι τα σκέλη του κοινού ζητήματος: τι κατανοώ, από τη μία πλευρά, και τι θρηνώ, από την άλλη. Κατανοώ, λοιπόν, ότι το αλλόκοτο, ως φερόμενο, δεν είναι αλλόκοτο. Είναι αυτό που ήθελα να μου συμβεί. Να το δω να γίνεται. Οπότε, αποτελεί μέρος του εαυτού μου ήδη. Ήταν αυτό σκίασμα και κιάσμα, σάρκα και σαρκίο. Παρόλα αυτά το ευκταίο ήταν και προφυλακιστέο. Η επιθυμία απωθήθηκε, στάλθηκε στα έγκατα, στο μαύρο. Τα βιβλία έπρεπε να φέρουν καταξίωση, καριέρα, επιτυχία. Και όμως. Η ίδια η πράξη της ανάγνωσης ανέκαθεν γεννούσε συναισθήματα, παλμό, οξυγόνο. Ήταν αυθύπαρκτη. Στο κρεβάτι, στο πράσινο, στο αεροπλάνο. Οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που η ιστορία ενός βιβλίου διέγειρε τη φαντασία, έξυσε μιαν ανάμνηση ή μουτζούρωσε μια κακή σκέψη. Κοινώς, μας έφερε εκτός τόπου και χρόνου. Χωρίς την ανάγκη, αυτό το πάθος να μετονομαστεί σε προϊόν και εργαλείο. Σε κοντάρι επιτυχίας.
Σε μια σύγχρονη εποχή δίψας, όμως, να εικονιστεί το τέλειο, το αμιγώς τέλειο, αγγίζοντας και το πορνογραφικό ακόμη, -αρκεί αυτό το Jesus σούπερ σταρ τέλειο να υπερβεί το καθημερινό-, επιτέλους κόντρα, στο φαντασμαγορικό πυρετό, έρχεται αυτό το «απλό» έργο, για ένα βιβλίο και ακόμη παραπέρα, να μας ανακουφίσει από την πρωτοκαθεδρία του φετίχ. Και τούτο συμβαίνει, διότι αυτό το εικαστικό αποτέλεσμα προϋποθέτει τη φαντασίωση. Η όψη του βιβλίου που αναπνέει δεν μας εκβιάζει, με μια ξένη και πρόσθετη φαντασίωση, εφόσον από καιρό και υποσυνείδητα είχαμε αισθανθεί την ανάσα του βιβλίου και της ιστορίας μέσα μας. Τι πιο ωραίο που η Ηώ Μυρτώ Χαβιαρά μας το δείχνει κιόλας. Καθώς οι αναμνήσεις υπήρξαν και νοερά διαμορφώθηκαν, οι σκηνές της ιστορίας συνέδεσαν άλλα, προσωπικά βιώματα, και όλα απλώθηκαν, το αποτέλεσμα είναι φαιδρό. Όντως. Από τη μαγιά και τη ζύμη δεν διακρίνεται πια, τι υλικό είναι δικό μας και τι όχι. Παίξαμε με τη φαντασίωση, επινοήσαμε κωδικούς, αλλά πώς να μην είχαμε πεθάνει; Παιδιά των τραγικών, του Άμλετ και του φόνου, φονεύσαμε τον ενθουσιασμό μας. Ιδού το δεύτερο σκέλος του ζητήματος, όσον αφορά στην ασύγχρονη οντότητα. Θρηνώ, οπότε, αυτό το ίδιο που δεν μπορεί να συμβαίνει παρά μόνο υπό αυτήν τη συνθήκη. Θρηνώ που ξέρω ότι η ζωή έχει όρια και σύνορα. Θρηνώ που μόνο στην τέχνη υπάρχει το προνόμιο, η νεκρή φύση να βγάζει γάλα, ο κόσμος γοητεία, η αρχή ισοδυναμία. Και δεν περιμένω από μια φαντασίωση, να καταλύσει το θάνατο, αφού εγώ, που ωριμάζω, με υπερβαίνω, φονεύοντας τον εαυτό μου. Με το γάντι, τη σιλικόνη, το κομπρεσέρ. Όλα ευπρόσδεκτα είναι αρκεί όλα να μετριάζουν το βάρος. Τη νεκρή φύση, το εμπεδωμένο συναίσθημα. Ένα νερό από το βιβλίο θα ήθελα. Χωρίς πάγο.
*Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, οδός Αθηνάς 12, Αθήνα, τηλ. 210 3217931, διοργανώνει, επιμελείται και παρουσιάζει από την Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου μέχρι 19 Δεκεμβρίου 2010, για ενδέκατη φορά απο το 1999, την ετήσια Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης “ROOMS 2010”. Αυτή τη φορά, σειρά έχει το Ξενοδοχείο “St George Lycabettus”, στην Δεξαμενή, στο Κολωνάκι. Ας σημειωθεί επίσης ότι τη συγκεκριμένη ατομική παρουσίαση Νεκρή Φύση επιμελήθηκε η Χριστιάνα Γαλανοπούλου, καλλιτεχνική διευθύντρια του MIRfestival.
Σε μια σύγχρονη εποχή δίψας, όμως, να εικονιστεί το τέλειο, το αμιγώς τέλειο, αγγίζοντας και το πορνογραφικό ακόμη, -αρκεί αυτό το Jesus σούπερ σταρ τέλειο να υπερβεί το καθημερινό-, επιτέλους κόντρα, στο φαντασμαγορικό πυρετό, έρχεται αυτό το «απλό» έργο, για ένα βιβλίο και ακόμη παραπέρα, να μας ανακουφίσει από την πρωτοκαθεδρία του φετίχ. Και τούτο συμβαίνει, διότι αυτό το εικαστικό αποτέλεσμα προϋποθέτει τη φαντασίωση. Η όψη του βιβλίου που αναπνέει δεν μας εκβιάζει, με μια ξένη και πρόσθετη φαντασίωση, εφόσον από καιρό και υποσυνείδητα είχαμε αισθανθεί την ανάσα του βιβλίου και της ιστορίας μέσα μας. Τι πιο ωραίο που η Ηώ Μυρτώ Χαβιαρά μας το δείχνει κιόλας. Καθώς οι αναμνήσεις υπήρξαν και νοερά διαμορφώθηκαν, οι σκηνές της ιστορίας συνέδεσαν άλλα, προσωπικά βιώματα, και όλα απλώθηκαν, το αποτέλεσμα είναι φαιδρό. Όντως. Από τη μαγιά και τη ζύμη δεν διακρίνεται πια, τι υλικό είναι δικό μας και τι όχι. Παίξαμε με τη φαντασίωση, επινοήσαμε κωδικούς, αλλά πώς να μην είχαμε πεθάνει; Παιδιά των τραγικών, του Άμλετ και του φόνου, φονεύσαμε τον ενθουσιασμό μας. Ιδού το δεύτερο σκέλος του ζητήματος, όσον αφορά στην ασύγχρονη οντότητα. Θρηνώ, οπότε, αυτό το ίδιο που δεν μπορεί να συμβαίνει παρά μόνο υπό αυτήν τη συνθήκη. Θρηνώ που ξέρω ότι η ζωή έχει όρια και σύνορα. Θρηνώ που μόνο στην τέχνη υπάρχει το προνόμιο, η νεκρή φύση να βγάζει γάλα, ο κόσμος γοητεία, η αρχή ισοδυναμία. Και δεν περιμένω από μια φαντασίωση, να καταλύσει το θάνατο, αφού εγώ, που ωριμάζω, με υπερβαίνω, φονεύοντας τον εαυτό μου. Με το γάντι, τη σιλικόνη, το κομπρεσέρ. Όλα ευπρόσδεκτα είναι αρκεί όλα να μετριάζουν το βάρος. Τη νεκρή φύση, το εμπεδωμένο συναίσθημα. Ένα νερό από το βιβλίο θα ήθελα. Χωρίς πάγο.
*Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, οδός Αθηνάς 12, Αθήνα, τηλ. 210 3217931, διοργανώνει, επιμελείται και παρουσιάζει από την Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου μέχρι 19 Δεκεμβρίου 2010, για ενδέκατη φορά απο το 1999, την ετήσια Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης “ROOMS 2010”. Αυτή τη φορά, σειρά έχει το Ξενοδοχείο “St George Lycabettus”, στην Δεξαμενή, στο Κολωνάκι. Ας σημειωθεί επίσης ότι τη συγκεκριμένη ατομική παρουσίαση Νεκρή Φύση επιμελήθηκε η Χριστιάνα Γαλανοπούλου, καλλιτεχνική διευθύντρια του MIRfestival.
Posts
No comments:
Post a Comment