Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

5. Από το όνομα στο τραγούδι.

Η τύχη είναι σημαντικός παράγοντας. Το όνομα, που θα βρω, πρέπει να χαμογελά με τον τρόπο της συμπεριφοράς του. Καλό θα ήταν αυτά τα δύο να ταιριάζουν. Πολύ ανήσυχος φαίνεται. Μέτρα προστασίας ακόμη υπάρχουν από την πλευρά του. Δεν είναι προσιτός σε όλα. Φοβάται το δάχτυλό μου, που πλησιάζει το κλουβί του. Ανεβοκατεβαίνει στα ξυλάκια, τσιμπολογάει φαγητό αλλά δεν του τσιμπάς κουβέντα. Ήχο δεν βγάζει, χαμένος σε μια σιωπή αμηχανίας. Τον ανεβάζω στο φως, ακριβώς μπροστά στο παράθυρο. Τίποτε. Τον ανεβάζω ψηλότερα, με το σκαμπό επάνω στο μάρμαρο αυτή τη φορά. Ανοίγω και το παράθυρο, να ακούγονται τα κελαηδήματα από τα άλλα σπίτια. Κάνω τα αδύνατα δυνατά. Μακάρι να τραγουδήσει. Περιμένω και, όπως τον κοιτώ, ξανά να ανεβοκατεβαίνει, παίρνω την απόφαση. Βρίσκω το όνομα. Θα τον φωνάζω Μομπίλ. Επειδή διαρκώς κινείται. Δεν σταματά τα πίσω μπρος. Στριφογυρίζει όπως η μνήμη σε παιδικά χρόνια, όταν play Mobil και Lego ήταν ο κόσμος και ο χρόνος. Ατελείωτος χρόνος, μεγάλος. Δεν ήξερες με τι να αρχίσεις. Όλα έδειχναν να είναι μια νέα αρχή. Μαγική τύχη, μεγάλο βουνό, ήσυχη θάλασσα. Τότε οι διαφημίσεις έκαναν εντύπωση, έκλεβαν την προσοχή. Διαφημίσεις και παιχνίδι. Και οι πεποιθήσεις αργά αλλά σταθερά διαμορφώνονταν, χωρίς να φαίνονται. Ούτε που φαίνεται τώρα τι θα συμβεί αργότερα. Μέσα σε ένα λεπτό, η μπίλια φεύγει. Ορμητικά. Και αρχίζει μια φωνή να ξεπετάγεται, ένα κεφαλάκι κουνιέται πάνω κάτω, τα πόδια είναι σταθερά ανοιχτά, και μετά, το δεξί μετατοπίζεται και βρίσκεται διαγώνια από το αριστερό, για να αγγίζει το κάγκελο. Η τραγουδιστική στάση μοιάζει με μια βιολογική στάση. Σαν το τραγούδι να φεύγει όπως το κίτρινο άσπρο υγρό κάτω από τα πόδια του. Γεννιέται.

(συνεχίζεται)